eitaa logo
ارتباط موثر
1.6هزار دنبال‌کننده
1.1هزار عکس
408 ویدیو
8 فایل
مسیری برای یادآوری و تداوم مطالعه و آموختن مهارت‌های توسعه فردی به خصوص مهارت‌های ارتباطی مربوط به دوره‌های ارتباط موثرِ حجة الاسلام مخدوم این‌کانال با هدف تامل و به کارگیری مهارت‌ها، در هفته به طور متوسط با سه مطلب کاربردی به روز رسانی می‌شود.
مشاهده در ایتا
دانلود
اگر کسی که او را دوست دارید و یا حتی یک انسان که به شما مراجعه کرده است، با ناراحتی و اندوه نزد شما بیاید و از رنجی که به خاطر اشتباهش می‌کشد حرف بزند و نگرانی هایش را بیان کند و خود را سرزنش کند. چه واکنشی نشان‌ می‌دهید؟ به او چه می‌گوئید؟ آیا خطایش را به رخش می‌کشید؟ دائم تصویر اتفاق ناراحت کننده را برای او تکرار می‌کنید؟ پیوسته یادآوری می کنید که چنین اشتباهی مرتکب شده است؟ سرزنشش می‌کنید؟ به او بدوبیراه می‌گویید؟ یا مهربانانه او را می پذیرید؟ اشک‌هایش را پاک می‌کنید، به او دلداری می‌دهید، سعی می کنید موقعیت او را درک کنید، و به او می‌گویید که هر کسی ممکن است اشتباه کند، مهم بازگشت و اراده برای جبران است؟ و هر کاری که از دستتان بر بیاید برایش انجام می‌دهید تا حالش خوب شود و لبخند بزند. پس چه می‌شود که وقتی خودمان از اشتباهی رنج می‌بریم به‌جای تکرار افکار ناراحت کننده، سرزنش و بدگوئی به خود، با خود مهربانی نمی‌کنیم؟ خود را دلداری نمی‌دهیم؟ عذر خود را نمی‌پذیریم و مهربانانه با خود راهی نمی اندیشیم تا مرهمی بر زخم پیش آمده بگذاریم و راهی برای جبران فراهم کنیم؟ چه کسی به شما از خودتان نزدیکتر است؟ چرا به خود حق اشتباه کردن نمی دهید؟ اگر شما برای اصلاح و ساختن خود برنامه نداشته‌باشید و مراقبت نکنید، انتظار دارید چه کسی دوست‌تان داشته باشد و حواسش به شما باشد؟ ما دوبار زندگی نمی کنیم، قدر لحظه های خود را بدانیم و با مهربانی برای خودسازی و بهتر شدن برنامه داشته باشیم. گاهی ما خود را نمی‌بخشیم در حالی که خطای مان در حد معصیت خدا نیست... اما خدای مهربان ما، توبه‌پذیر است و از بسیاری معاصی به شرط توبه واقعی می گذرد... نسبت ما در اخلاق الهی چه می شود؟ @ertebatmoaserdini .
🔵نکته‌ای از درس‌های عزت نفس اگر با تلاش‌ آگاهانه، در زمان سختی به خودمان شفقت، محبت و حمایت ابراز کنیم، اوضاع ما تغییر خواهد کرد. می توانیم یاد بگیریم که به رغم نواقصِ درونی و بیرونی خودمان و زندگی‌مان، وضعیت موجود خویش را بپذیریم(پذیرش به معنای درک واقعیت موجود و نه تایید آن) و در نتیجه قدرت لازم برای شکوفایی و رشد را به خود اعطا خواهیم کرد. با پذیرفتن خود و نقص‌های‌مان ، قدرت کافی را برای شکوفاتر شدن و رشد استعدادها و جبران کاستی‌ها خواهیم داشت. با پذیرفتن کاستی های خود، می توانیم حرمت بهتری برای خود قائل شویم و با خویش مهربان تر باشیم. مهربانی با خود به خصوص هنگامی که رنجی را احساس کرده‌ایم یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. و نامهربانی در چنین موقعیتی، احتمال غلطیدن بیشتر در چاه تاریک گناه را بیشتر می‌کند. @ertebatmoaserdini .
هدایت شده از ارتباط موثر
🔵نکته‌ای از درس‌های عزت نفس اگر با تلاش‌ آگاهانه، در زمان سختی به خودمان شفقت، محبت و حمایت ابراز کنیم، اوضاع ما تغییر خواهد کرد. می توانیم یاد بگیریم که به رغم نواقصِ درونی و بیرونی خودمان و زندگی‌مان، وضعیت موجود خویش را بپذیریم(پذیرش به معنای درک واقعیت موجود و نه تایید آن) و در نتیجه قدرت لازم برای شکوفایی و رشد را به خود اعطا خواهیم کرد. با پذیرفتن خود و نقص‌های‌مان ، قدرت کافی را برای شکوفاتر شدن و رشد استعدادها و جبران کاستی‌ها خواهیم داشت. با پذیرفتن کاستی های خود، می توانیم حرمت بهتری برای خود قائل شویم و با خویش مهربان تر باشیم. مهربانی با خود به خصوص هنگامی که رنجی را احساس کرده‌ایم یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. و نامهربانی در چنین موقعیتی، احتمال غلطیدن بیشتر در چاه تاریک گناه را بیشتر می‌کند. @ertebatmoaserdini .
هدایت شده از ارتباط موثر
🔵نکته‌ای از درس‌های عزت نفس اگر با تلاش‌ آگاهانه، در زمان سختی به خودمان شفقت، محبت و حمایت ابراز کنیم، اوضاع ما تغییر خواهد کرد. می توانیم یاد بگیریم که به رغم نواقصِ درونی و بیرونی خودمان و زندگی‌مان، وضعیت موجود خویش را بپذیریم(پذیرش به معنای درک واقعیت موجود و نه تایید آن) و در نتیجه قدرت لازم برای شکوفایی و رشد را به خود اعطا خواهیم کرد. با پذیرفتن خود و نقص‌های‌مان ، قدرت کافی را برای شکوفاتر شدن و رشد استعدادها و جبران کاستی‌ها خواهیم داشت. با پذیرفتن کاستی های خود، می توانیم حرمت بهتری برای خود قائل شویم و با خویش مهربان تر باشیم. مهربانی با خود به خصوص هنگامی که رنجی را احساس کرده‌ایم یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. و نامهربانی در چنین موقعیتی، احتمال غلطیدن بیشتر در چاه تاریک گناه را بیشتر می‌کند. @ertebatmoaserdini .
اگر کسی که او را دوست دارید و یا حتی یک انسان که به شما مراجعه کرده است، با ناراحتی و اندوه نزد شما بیاید و از رنجی که به خاطر اشتباهش می‌کشد حرف بزند و نگرانی هایش را بیان کند و خود را سرزنش کند. چه واکنشی نشان‌ می‌دهید؟ به او چه می‌گوئید؟ آیا خطایش را به رخش می‌کشید؟ دائم تصویر اتفاق ناراحت کننده را برای او تکرار می‌کنید؟ پیوسته یادآوری می کنید که چنین اشتباهی مرتکب شده است؟ سرزنشش می‌کنید؟ به او بدوبیراه می‌گویید؟ یا مهربانانه او را می پذیرید؟ اشک‌هایش را پاک می‌کنید، به او دلداری می‌دهید، سعی می کنید موقعیت او را درک کنید، و به او می‌گویید که هر کسی ممکن است اشتباه کند، مهم بازگشت و اراده برای جبران است؟ و هر کاری که از دستتان بر بیاید برایش انجام می‌دهید تا حالش خوب شود و لبخند بزند. پس چه می‌شود که وقتی خودمان از اشتباهی رنج می‌بریم به‌جای تکرار افکار ناراحت کننده، سرزنش و بدگوئی به خود، با خود مهربانی نمی‌کنیم؟ خود را دلداری نمی‌دهیم؟ عذر خود را نمی‌پذیریم و مهربانانه با خود راهی نمی اندیشیم تا مرهمی بر زخم پیش آمده بگذاریم و راهی برای جبران فراهم کنیم؟ چه کسی به شما از خودتان نزدیکتر است؟ چرا به خود حق اشتباه کردن نمی دهید؟ اگر شما برای اصلاح و ساختن خود برنامه نداشته‌باشید و مراقبت نکنید، انتظار دارید چه کسی دوست‌تان داشته باشد و حواسش به شما باشد؟ ما دوبار زندگی نمی کنیم، قدر لحظه های خود را بدانیم و با مهربانی برای خودسازی و بهتر شدن برنامه داشته باشیم. گاهی ما خود را نمی‌بخشیم در حالی که خطای مان در حد عصیان در مقابل خدا نیست... اما خدای مهربان ما، توبه‌پذیر است و از بسیاری معاصی به شرط توبه واقعی می گذرد... نسبت ما در اخلاق الهی چه می شود؟ @ertebatmoaserdini .
اگر کسی که او را دوست دارید و یا حتی یک انسان که به شما مراجعه کرده است، با ناراحتی و اندوه نزد شما بیاید و از رنجی که به خاطر اشتباهش می‌کشد حرف بزند و نگرانی هایش را بیان کند و خود را سرزنش کند. چه واکنشی نشان‌ می‌دهید؟ به او چه می‌گوئید؟ آیا خطایش را به رخش می‌کشید؟ دائم تصویر اتفاق ناراحت کننده را برای او تکرار می‌کنید؟ پیوسته یادآوری می کنید که چنین اشتباهی مرتکب شده است؟ سرزنشش می‌کنید؟ به او بدوبیراه می‌گویید؟ یا مهربانانه او را می پذیرید؟ اشک‌هایش را پاک می‌کنید، به او دلداری می‌دهید، سعی می کنید موقعیت او را درک کنید، و به او می‌گویید که هر کسی ممکن است اشتباه کند، مهم بازگشت و اراده برای جبران است؟ و هر کاری که از دستتان بر بیاید برایش انجام می‌دهید تا حالش خوب شود و لبخند بزند. پس چه می‌شود که وقتی خودمان از اشتباهی رنج می‌بریم به‌جای تکرار افکار ناراحت کننده، سرزنش و بدگوئی به خود، با خود مهربانی نمی‌کنیم؟ خود را دلداری نمی‌دهیم؟ عذر خود را نمی‌پذیریم و مهربانانه با خود راهی نمی اندیشیم تا مرهمی بر زخم پیش آمده بگذاریم و راهی برای جبران فراهم کنیم؟ چه کسی به شما از خودتان نزدیکتر است؟ چرا به خود حق اشتباه کردن نمی دهید؟ اگر شما برای اصلاح و ساختن خود برنامه نداشته‌باشید و مراقبت نکنید، انتظار دارید چه کسی دوست‌تان داشته باشد و حواسش به شما باشد؟ ما دوبار زندگی نمی کنیم، قدر لحظه های خود را بدانیم و با مهربانی برای خودسازی و بهتر شدن برنامه داشته باشیم. گاهی ما خود را نمی‌بخشیم در حالی که خطای مان در حد معصیت خدا نیست... اما خدای مهربان ما، توبه‌پذیر است و از بسیاری معاصی به شرط توبه واقعی می گذرد... نسبت ما در اخلاق الهی چه می شود؟ @ertebatmoaserdini .