وظیفه‌ی ما در ارتباط با دیگران، نشان دادن اشتباهات و کژی‌های آنها نیست. ما همه به اندازه‌ی کافی معلم اخلاق توصیه‌گر در اطراف‌مان داریم. شاید وظیفه‌ی ما در یک ارتباط انسانی در وهله نخست این باشد که سکوت کنیم و اجازه دهیم دیگران بتوانند در کنارمان خودشان باشند ، و نگران قضاوت و سرزنش و انواع توصیه و نصیحت نباشند. احتمالا همان کسی شویم که خود ما نیز در کنارمان نیاز داریم و شاید به ندرت(و یا هیچگاه) نداشته‌ایم! وظیفه‌مان این است که دیگری(ولو فرزندمان) را فقط برای خودمان و عین آرزوهای‌مان نخواهیم...! بلکه دیگری را برای ارزش و احترام خودش بخواهیم. بسیاری از آدمها برای کم کردن دردها و تنهایی‌ها با همدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، نه برای وارد شدن به قفسی تازه دیگر حتی اگر مُهرِ عشق و علاقه بر سر در قفس خورده باشد. و البته ارتباط خوب، هم عشق و علاقه ایجاد می‌کند و هم قدرت نفوذ و تاثیرگذاری فراهم می‌کند(برای توصیه به خوبی‌ها و بازداشتن از زشتی‌ها)، و بسیاری از آثار و برکات ارزشمند دیگر... که پیامبر خدا صلی الله عليه و آله فرمود: «رَأسُ العَقلِ بَعدَ الإِيمانِ التَّوَدُّدُ إلَى النّاسِ .» اساس خردورزی ، پس از ايمان ، دوستى با مردم است . کانال ارتباط موثر @ertebatmoaserdini #پذیرش #قضاوت #مهربانی #ارتباط_موثر #زندگی_عاقلانه #اخلاق_معاشرت .