نقد اقتصاد سیاسی از آغاز به دنبال آشکارسازی یا برملا کردن قواعد پوشیده‌ی بازار یا جامعه صنعتی سرمایه‌دارانه بود. همزمان هدف دیگری هم دنبال می‌شد و آن هم یافتن راهی برای تأسیس یک جامعه‌ی صنعتی غیرسرمایه‌دارانه است. توفیق انکارناپذیر این اندیشه‌ورزی تاریخی در هدف اول و ناکامی تراژیک‌ش در تحقق هدف دوم، خلاصه‌ی تکاپوی سنت چپ در طول تاریخ است. حالا سرمایه‌داری در آخرین گام‌هایش به شکلی متأخر دست‌یافته که آن را «نولیبرالیسم» می‌نامند. یوسف اباذری در این سخنرانی که بخشی از آن را می‌بینید، تلاش می‌کند توضیح دهد که چگونه صدر تا ذیل زندگی ما در سطح جهانی تا سطح فردی در تسخیر «نولیبرالیسم» است و سرمایه‌داری خصوصاً در ساحت گفتمانی قفسی ساخته که انسان در بند آن گیر افتاده است. نولیبرالیسم با گرفتن هرگونه روزنه‌ی رهایی‌بخش از انسان، همه چیز را در بر گرفته و هیچ چیز را جز در قامت کالا و به قیمت بازار نمی‌پذیرد. اباذری تصویری از وضعیت ایران ارائه می‌دهد که پیش‌تر هم در مقاله‌ی «سه دهه همنشینی دین و نولیبرالیسم در ایران» گفته بود؛ گویا ایران در رتبه‌بندی جهانی جزو نولیبرال‌ترین کشورهای جهان است و تنها یک مسأله دارد و آن هم نولیبرالیسم است. هیچ نزاع دیگری معتبر نیست. هیچ صورت‌بندی دیگری توضیح‌دهنده نیست. اشاره‌های ظاهراً امیدوارانه‌ی اباذری به زُهران ممدانی، چشم‌پوشی از نبرد بزرگی که در غرب آسیا در جریان است و طرح ایران به عنوان یکی از نولیبرال‌ترین کشورهای جهان (که مواضعی علیه یکدیگرند) همه نشان از این می‌دهد که گفتار اباذری علی‌رغم این که می‌تواند امور پنهان اما مهمی را آشکار کند اما از درک و ترسیم یک موضع سیاسی صریح و قرار گرفتن در یک جبهه‌ی واقعی مبارزه عاجز است، در صورتی که روزگاری جریان چپ می‌توانست نبردی به غایت سیاسی را ساماندهی کند و جهان را به مبارزه بطلبد. این ناتوانی در تشکیل جبهه‌ی واقعی مبارزه در حالی است که اتفاقاً سنت چپ داعیه‌ی اتحادی جهانی علیه سرمایه‌داری دارد و به نحوی جهان‌شمول مرزبندی دقیقی می‌‌کند؛ چنانچه یوسف اباذری در این همان مقاله‌ی مذکور گفته است: «نولیبرالیسم به دو اعتبار «محتوای سیاست‌های اجرای شده» و «برخی نتایج به بارآمده» در همه جای جهان پدیده‌ای واحد است و خاصه نتایجی به بار می‌آورد که شباهت‌های ناگزیری با یکدیگر دارند. جلیقه‌زردهای فرانسوی از همان سیاست‌هایی می‌نالند که کارگران و معلمان ایران.» این که این گفتار نمی‌تواند در سطحی که می‌خواهد (همان سطح جهانی) جبهه‌ای منسجم تشکیل دهد، منجر به این شده که از طریق یک استراتژی اجتماعی، یعنی توسل به «دموکراسی به مثابه رعایت حقوق اقلیت‌ها» عملاً خود را به یک مبارزه‌ی فرهنگی تقلیل دهد؛ در واقع گرفتاری این گفتار در مواضع ناهمسو او را مجبور به این تقلیل کرده است. این مبارزه‌ی فرهنگی اگر نگوییم آب به آسیاب جامعه‌ی صنعتی سرمایه‌دارانه می‌ریزد، دست کم هیچ صراحت بنیادین یا تأثیر سیاسی در مقابل سرمایه‌داری نخواهد داشت. مبارزه‌ی بی‌خطر فرهنگی، آخرین راهبرد این جریان برای بقاست. فیلم بخشی است از سخنرانی یوسف اباذری که در تاریخ ۱۱ آبان ۱۴۰۴ در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران و به همت انجمن علمی جامعه‌شناسی دانشگاه تهران برگزار شده است. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

روزهای فاطمه (س) #از_نوشته‌ها از کتاب روزهای فاطمه ؛ شرح خطبهٔ فدک حضرت زهرا علی صفایی حائری نشر لیلة القدر 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

«اين روزها، روزهاى فاطمه (س) و اين شب‌ها، شب‌هاى على (ع) است. بارها با خودم مى‌گويم: «هُمْ فَاطِمَةُ وَ اَبِيهَا وَ بَعْلُهَا وَ بَنِيهَا». رسالت و ولايت و امامت را فاطمه رابط است و پيوند. اگر بيشتر گوش بدهيم مى‌توانيم صداى حزن آلود على (ع) را از مدينه‌ى رسول بشنويم كه با چشم اشك و نواى غربت مى‌گويد: «اَمَّا حُزْنِى فَسَرْمَدٌ وَ اَمَّاَ لَيْلِى فَمُسَهَّدٌ». راستى اين فاطمه (س) در كجا ايستاده كه على (ع) اين گونه از او مى‌گويد؟ اين چه انس عميقى است كه اين گونه حزن سرمد مى‌آورد؟ اين چه خورشيد در خاك نشسته‌اى است كه اين گونه شام ديجور به دنبال مى‌كشد؟ من از فرزندان فاطمه (س)، از آن کهکشان‌های حلم و حماسه و فریاد و از آن خانه‌ی مبارک، حرفی نمی‌زنم. من فقط از فاطمه (س) می‌پرسم. راستی در او چه درخششی است که تا امروز در چشم‌ها و دل‌های ما نشسته است و راه‌ها را نشانه می‌زند؟ می‌دانم رنج‌ها را چگونه باید نوشید و این درسی است که تو آموزگارم بوده‌ای. در وسعت سینه‌ی سبز تو، حقارت رنج‌ها را دیده‌ام. ای آموزگار ظرافت! تو این گونه رنج‌ها را تحقیر می‌کنی بارها رنج‌ها را شمرده‌ام، اما رنج تو را، فقط پس از تولد تمامی وارثان زمین، می‌توان شمرد. مرا که رنج حقیری به زمین می‌دوخت و شادی احمقی به آسمان می‌کشید، تو در دامنی پروریدی که حلم و هدایت را پرورید و فریاد روشن و پیام تهاجم را از چشمه‌سار دست‌های مهربان تو مرگ هم، آب زندگی می‌نوشد یا فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء اَغیثِینِی!» 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

او را صدا کردیم شهادت حضرت فاطمه زهرا تسلیت باد. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

کاریز؛ حضور انسان ایرانی در تاریخ مرتضی فرهادی ۶ آبان ۱۴۰۴ - دانشگاه تهران فیلم کامل در سایت سیمافکر 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

دوست داشتن ایران به معنای عشق ورزیدن به چیست؟ این پرسشی است که همواره در تاریخ معاصر ملت و روشنفکران ما مطرح بوده و هست. گرچه چند صباحی است بار دیگر گفتگوها در این باره بالا گرفته اما همچنان بسیاری از دادن پاسخی واضح و ضروری به آن عاجزند. مرتضی فرهادی، استاد مردم شناسی که سال هاست عمر و علم‌ خود را در جستجو و مشاهده زیست انسان ایرانی در این جغرافیا و تاریخ صرف نموده است اکنون برای ما از آنچه شگفتی برانگیز است می‌گوید. فرهادی ایران را نقطه عطفی از تاریخ زیست انسان بر این کره خاکی فهم کرده. نقطه‌ای که انسان با زمین دوستی گزید و راه زیستن در عین احترام به بن‌مایه هستی را آموخت. انسانی که آب را به مثابه موجودی زنده با میل خودش به خدمت گرفت تا بتواند یکجانشین شود و از این یکجانشینی شهر بنا شد. آنچه به قول فرهادی پدران بی سواد ما آباد کردند و ما فرزندان باسواد آنها از انجامش عاجز هستیم با فرهنگ یاریگری ممکن شد. فرهنگی که تنها یک نشانه باقی‌مانده‌ی آن پدیده اعجاب‌آوری به نام قنات است. برای درک عظمت کاریز و قنات فرهادی دست به مقایسه های کمی آن با درآمد نفت یا فاصله ماه تا زمین و طول خط استوا می‌زند تا به گفته خود ذهن محاسباتی انسان امروز را به تعظیم و ستایش دستاوردهای پدران گذشته خود دعوت کند. فرهادی کلید حل معمای کاریز را همان درکی که از انسان ایرانی پیدا نموده می‌داند. انسانی که گندم و جو را «اهلی» و چهارپایان را «رام» کرده و بدون خشونت سلطه‌طلبانه مدرن توانسته با یاریگری جهان را به خدمت گرفته و آباد سازد. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

🔶گفتگوی سیمافکر با محمد مهدی میرزایی‌پور منتشر شد. 🔷تماشای گفتگوی اختصاصی سیمافکر با محمد مهدی میرزایی‌پور 🔹بخشی از یادداشت سیمافکر برای این گفتگو که در سایت منتشر شده است: نام ایران دوباره بر سر زبان‌ها افتاد و در بلندترین نقاط، «ایران» دوباره برخاست؛ اما پس از جنگ تا امروز، پیوسته نام ایران را از زبان هر دوست و دشمنی شنیده‌ایم و هر گروه و جریان و شخصی به نحوی تلاش می‌کند تا «ایران» را طرح کند و از آن دم بزند و آن را تفسیر کند. امروز ما در میانه‌ی این تلاش‌ها هستیم. امروز که مفهوم «ایران» بسیار دم دست‌تر از گذشته است، باید پرسید که آیا نام ایران در کشاکش این تلاش‌ها، بیش از پیش در خطر تهی شدن از معنا قرار ندارد؟ 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

🎧گفتگوی اختصاصی سیمافکر با محمد مهدی میرزایی‌پور 📽 تماشای فیلم گفتگو در سایت سیمافکر 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

ایران؛ تقدیر جهان جدید گفتگوی اختصاصی سیمافکر با محمدمهدی میرزایی‌پور - آبان ۱۴۰۴ در گفتگویی که با محمدمهدی میرزایی‌پور داشتیم، تلاش کردیم به این بپردازیم که ایران چیست و این ایران در چه بازه‌هایی از تاریخ بر پا شده و ایستاده است. میرزایی‌پور توضیح داد که ایران مثل بسیاری از کشورها نیست که به نحوی تصادفی یا انتخابی با مجموعه‌ی دقیقی از ساکنین و سرزمین و منافع ملی و... مواجه باشد و آن گاه از دست رفتنش هم معنای خاصی نداشته باشد. ایران کشوری است که در جهان امروز، تاریخ را نگه می‌دارد. ایران نامی است که خود در پس و پشت منافع و... قرار دارد و حافظ معنادار ماندن تمام نام‌هاست. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

موبی‌دیک - روح دوران جدید علیرضا شفاه- یک کتاب یک گفتگو 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

این گفت‌وگو که سومین جلسه متمرکز «یک کتاب، یک گفت‌وگو» بر جهان انسان آمریکایی‌ست، بیش‌تر بر بنیادهای شکل‌گیری آمریکا تمرکز داشته تا مقدمات فهم جهان بزرگ موبی‌دیک، مفصل واکاویده شود. بخش ابتدایی گفت‌وگو بیش‌تر بر شاکله غربی و تبار یونانی آمریکا متمرکز است و نیمه دوم آن، پرتوی بر وضعیت خاص آمریکا به عنوان آخرین صورت انسان غربی می‌اندازد؛ همانی که به نظر می‌رسد برای اکثر مردم زمین، نقطه انتهایی حرکت تاریخ محسوب شود. در ایران نیز دغدغه‌مندان پیشرفت ایران، هیچ تصوری از زندگی با صورتی متفاوت با آن ندارند، اما ظاهراً نمی‌توانند آگاهانه پای در این مسیر بگذارند، چون داستان انسان آمریکایی را نمی‌دانند. گفت‌وگو پیرامون رمان مهم «موبی‌دیک» هرمان ملویل، به ما اجازه می‌دهد آخرین صورت رویایی انسان غربی را در کلیت خویش ببینیم؛ چیزی که پیش‌شرط موافقت یا مخالفت گام زدن در مسیر پیوستن به این کاروان به نظر می‌رسد. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

تسلیم نمی‌شویم کوچک جنگلی ـ بهروز افخمی ـ ۱۳۶۶ 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست @simafekr_com