ندای ایمان و خون ابوعبیده تماشای عظمت و شکوه غزه‌ی قهرمان بدون گوش سپردن به طنین حماسه‌خوان و گوش‌نواز سخنگوی رزمندگان خیلی سخت است. از صبح ۷ اکتبر تا همان لحظه‌ی موعود پایکوبی کودکان پابرهنه‌ی غزه بر جمجمه‌های سربازان دشمن، صدای ابوعبیده پس‌زمینه‌ی تمام لحظاتی است که ایثار و ایستادگی و ایمان با دقتی وسواس‌گونه تمام صفحات تاریخ را با خون می‌نویسند. صدای ابوعبیده بماند به جای سکوت شرم‌آور امت اسلامی. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

یمن؛ امید فردا مصطفی مصلح‌زاده نزدیک دو سال از آغاز طوفان الاقصی می‌گذرد و در حملات مستمر یمن به منافع اسرائیل کوچک‌ترین وقفه‌ای پیش نیامده است. در حال حاضر یمن یک استثنا در میان نیروهای محور است. گرچه همین استثناء ریشه در تمام تاریخ و جغرافیای مقاومت دارد. آن زمان که اسرائیل به لبنان حمله کرده بود و می‌خواست مبارزان فلسطینی را از لبنان اخراج کند، شیعیان جنوب لبنان با دست خالی در مقابل اسرائیل ایستادند و از لبنان اخراج‌شان کردند در حالی که اهداف اصلی اسرائیل اصلاً شیعیان لبنان نبودند. رزمندگان لبنانی خودشان مسئولیت مبارزه با اسرائیل را به عهده‌ی خود گذاشتند. اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، اساساً انقلاب اسلامی نیز با همان اراده‌ای شکل گرفت و ادامه یافت که امروز در یمنی‌ها می‌بینیم. امروز یمن فراتر از تمام توقعات در صحنه حاضر شده است اما این حضور به نحوی بالقوه در میان تمام نیروهای محور وجود دارد حتی نیروهایی که هنوز متشکل نشده‌اند. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

گالیور خاورمیانه علی عبدی - برنامه تلویزیونی اطلس یکی از جدی‌ترین طرح‌هایی که برای پایه‌ریزی «خاورمیانه جدید» دنبال شده است، طرح گالیورها و لی‌لی‌پوت‌ها است. در «خاورمیانه» ۶ گالیور وجود داشته که شامل عربستان، مصر، ترکیه، عراق، ایران و اسرائیل می‌شود اما در یک منطقه تنها یک گالیور باید وجود داشته باشد و آن هم اسرائیل است. بقیه گالیورها باید تضعیف شوند و به چندین لی‌لی‌پوت تبدیل شوند تا سلطه‌ی گالیور به هم نخورد. این فرایند خیلی وقت است که آغاز شده و جنگی که با اسرائیل داشتیم و نزاعی که تا پایان با او خواهیم داشت، در همین فرایند معنادار است. فیلم بخشی است از صحبت‌های علی عبدی در اولین قسمت برنامه تلویزیونی اطلس که از شبکه ۴ سیما پخش شده است. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

خونی که موسیقی شد مستند بزمِ رزم موسیقی انقلاب اسلامی ایران از خود انقلاب جوشیده است. هنوز از آن بوی خون و باروت می‌آید. "تمام منبع الهام آن سرودها و آهنگ‌ها خود انقلاب بود." بیژن کامکار که خودش از چهره‌های برجسته موسیقی حماسی دوران انقلاب است این جمله را درباره آهنگ‌ "ژاله خون شد" از حسین علیزاده می‌گوید. و بعد توضیح می‌دهد که محمدرضا لطفی چگونه در قطعه شب‌نورد مستقیما تحت تاثیر ک.ش.تار میدان ژاله بوده است. عمده موسیقی‌های دوران انقلاب چنین خصلتی دارند: به شکل مستقیم از رخدادهای واقعی آمده‌اند و حتی با نغمه‌های خود اتفاق هم‌نوا هستند. موسیقی‌ انقلاب تن به تن رخدادی که دل‌ها را آکنده می‌کرد ساخته می‌شد و چه بسا می‌توانست زخم‌هایی عمیق را التیام دهد. حالا پس از سال‌ها میراث حسی ما ایرانی‌ها از راهی که از ۱۷ شهریور ۵۷ تا انقلاب و پس از آن پیموده‌ایم موسیقی‌‌ای است که می‌شود همچنان با تن و جان‌مان بشنویم. فیلم بخشی از مستند بزم رزم، ساخته سید وحید حسینی. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

تراژدی ایالات متحده پیت هگست، وزیر جنگ ایالات متحده آمریکا خبر تغییر نام وزارت دفاع آمریکا به وزارت جنگ فقط به معنای رسوایی یا آشکارگی صریح سیاست خارجی ایالات متحده نیست. برای ما ساکنان غرب آسیا که جنگ‌افروزی بی حد آمریکا از چند دهه قبل روشن شده است، نیازی به این تغییر نام نبود تا تازه بفهمیم با چه موجودی طرف هستیم. این تغییر نام وزارت خانه دو چیز به ما می‌گوید؛ تغییر نام وزارت دفاع به وزارت جنگ، چیزی درباره آمریکا هم به ما می‌گوید. درباره‌ی همان آمریکایی که از چند قرن پیش تأسیس شد و امری جدید، جامعه‌ای جدید، قانونی جدید و رؤیایی بزرگ و جدید پیش چشم همه قرار داد. امروز آمریکا به درستی تمام این میراث‌ش را در خطر می‌بیند. خطر از بین رفتن این میراث به معنای فروپاشی این کشور نیست. آمریکا گرچه بازوهای اقتصادی و نظامی‌اش سراسر جهان را فراگرفته اما آن چیزی که ملت‌ها را شیفته‌ی آمریکا می‌کند، تاریخ انقضایش هر لحظه به پایان نزدیک‌تر می‌شود. وضعیت امروز غزه گواه است. حالا آمریکا می‌خواهد دوباره برخیزد و با مشتی آهنین سروری گذشته‌اش را احیا کند. این برای ایالات متحده بسیار تلخ و در عین حال بسیار امیدآفرین است. مارکس می‌گفت تاریخ دو بار تکرار می‌شود؛ یک بار به صورت تراژدی و بار دوم به صورت کمدی. چند سال صبر کنیم معلوم می‌شود که هنوز تراژدی آمریکا ادامه دارد یا با یک کمدی آمریکایی مواجه خواهیم بود. هر چه باشد به نظر نمی‌رسد که ترامپ بتواند چیزی بیش از یک کمدی از خود به جا بگذارد؛ و این کمدی می‌تواند بی‌اندازه خونین باشد. ✍ سیدمحمد سیدمحسنی 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

یا حبیبی یا محمد غزه در تاریخ گفته‌اند سرود «طلع البدر علینا» همانی است که اهالی مدینه هنگام ورود پیامبر اکرم (ص) به شهر می‌خواندند؛ سرودی که در بطن آن صمیمیتی خاص نهفته است. حتی اگر برای اولین بار این نوا را بشنویم، باز آشنا به نظر می‌رسد. قطعه‌ی «طلع البدر علینا» که غالباً به شکل سرود خوانده می‌شود همان جایی است که موسیقی بار شکلی از تأثر معنوی جمعی را به دوش می‌کشد. حالا جوانان غزه‌ای که در جشن ولادت پیامبر این سرود را می‌خوانند کاملاً رنگ و بویی متفاوت به سرود داده‌اند. همین اهالی غزه هستند که گرمای اشتیاق به نبی را می‌توانند عمیقاً حس کنند. چه بسا در حسرت برادران‌شان هستند که خیلی زودتر از آن‌ها همین چند روز یا چند ماه پیش به دیدار پیامبر خدا رفته‌اند. طَلَعَ الْبَدْرُ عَلَیْنا مِنْ ثَنِیّاتِ الْوِداع ماه کامل بر ما طلوع کرد از میان «گردنه‌های وداع» وَجَبَ الشُّکْرُ عَلَینا ما دَعی للهِ داع شکر خدا بر ما واجب است تا هر زمان که خداوند را نیایش‌گری باشد أَیُّهَا الْمَبْعُوثُ فِینا جِئْتَ بِالاَْمْرِ اْلمُطاع ای فرستاده‌ای که به میان ما می‌آیی تو فرمانی آورده‌ای که شایسته‌ی اطاعت است جِئْتَ شَرَّفْتَ الْمَدِینَة مَرْحَباً یا خَیْرَ داع آمدی و مدینه را به قدم‌ت آبرو دادی خوش آمدی ای نیکوترین دعوت‌کننده‌ها پی‌نوشت: ثَنِیّاتِ الْوِداع یا گردنه‌های وداع نام مکانی است مشرف به مدینه که مسافران از آن جا به شهر وارد می‌شوند. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

علیه سینمای بی‌وطن مسعود فراستی- سمینار سینمای پس از انقلاب- ۱۳۷۰ مسعود فراستی ۳۴ سال پیش  در سخنرانی‌‌اش در سمینار سینمای پس از انقلاب، چیزی را که فراموش شده را برگشتن به خویش، و به مردم خویش می‌داند. در مثالی که از فیلم کیارستمی می‌زند، نوع فیلمسازی او را مثال از بی‌وطنی و جشنواره‌پرستی می‌داند. حالا از این حرف‌ها، ۳۴ سال گذشته است. کیارستمی محبوب همیشگی سینمای ایران است و به عنوان سینماگر جشنواره‌ای پیروان بسیاری یافته است. این حرف‌های فراستی‌ که از انقلاب و سینمای خودآیین انقلاب می‌گفت در کنار حرف‌ها و نوشته‌های دوست، شه.ی.د اش سید مرتضی آوینی ای بسا از همیشه مهجورترند، اما آنچه فراستی و آوینی می‌گفتند، با همهٔ تلخی و سختی‌شان، مقاومت بر سر موضعی است، که ایران را با همه ناگواری‌ها ایستاده نگه داشته و صاحب چیزی از آن خود کرده است.  💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

هم‌سرنوشت تیاگو آویلا - از فعالان کاروان صمود چند دهه است که حمایت‌های مدنی و بشردوستانه از فلسطین توسط گروه‌های مختلفی در جهان به شکل‌های متفاوتی ظهور کرده است و امروز نیز کاروان دریایی «صمود» (ایستادگی) برای شکستن محاصره‌ی غزه در ادامه همان حمایت‌هاست؛ اما به نظر می‌رسد بعد از این دو سال خون‌ریزی اسرائیل در منطقه این اعتراض‌های بشردوستانه کم کم دارد شکل دیگری می‌گیرد. امروز کاروانی راه افتاده متشکل از چند ده ملیت مختلف جهان که چندین کشتی را به راه انداخته‌اند و حرکت بی‌سابقه‌ای آغاز شده است. این حرکت گرچه همچنان موضع سیاسی صریحی در قبال اسرائیل اتخاذ نکرده و تنها به کمک‌های بشردوستانه اکتفا کرده است اما دور از ذهن نیست که به زودی و شاید ناخواسته در تقابل جدی و نه منفعل با اسرائیل بیفتد. چنانکه در این صحبت‌های چند ماه پیش تیاگو آویلا که از مهمترین اعضای این کاروان است نیز مایه‌های اولیه‌ی تقابل دیده می‌شود. تجربه‌ی چند دهه‌ی منطقه نشان داده است که پاسداری از آرمان فلسطین بدون مقاومت و مبارزه‌ی سخت ممکن نیست و حرکات صلح‌طلبانه با حفظ رسمیت اسرائیل راه به جایی نمی‌برد. رفته رفته می‌بینیم که شیوه‌های «حمایت از فلسطین» به طور ناخواسته در حال نزدیک شدن به ایده‌ی «مبارزه با اسرائیل» است و این امری اجتناب‌ناپذیر است. مأموریت کاروان صمود هنوز به پایان نرسیده است و نتیجه معلوم نیست اما شکل و حجم چشم‌گیر سازمان‌دهی این حرکت به شکل‌گیری یک نزاع واقعی جهانی با اسرائیل و نه محکومیت‌های حقوقی و هنجاری بی‌مصرف نزدیک می‌شود. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

ماجرا از ۷ اکتبر شروع نشد مصاحبه سی‌ان‌ان با وائل دحدوح - خبرنگار جانباز غزه‌ای وائل دحدوح برجسته‌ترین خبرنگار غزه‌ای در جنگ فعلی بود. همان اوایل جنگ بود که با حمله‌ی اسرائیل تمام خانواده‌اش به جز فرزندش، حمزه، به شهادت رسیدند. حمزه هم چند ماه بعد شهید شد. خود دحدوح هم در همین جنگ مجروح شد. او قبل‌تر هم نزدیک ۷ سال در زندان‌های اسرائیل به سر برده بود. وائل دحدوح در این مصاحبه‌ی جدیدش با سی‌ان‌ان از تجربه‌ی شخصی‌اش به عنوان یک خبرنگار در این جنگ می‌گوید. او اشاره می‌کند که پرسش‌های خام از ۷ اکتبر به نوعی واقعیت ۷۷ سال گذشته را می‌پوشاند و باید پیش از هر چیز تاریخ اشغالگری اسرائیل را دید نه عملیات ۷ اکتبر حماس را. 💡هر فیلم آغاز یک گفتگوست... @simafekr_com

مقاومت همه چیزِ ماست حاتم دقّه (جانباز حادثه پیجر) - لبنان این که هزینه‌ی سازش بیشتر از مبارزه است یا سازش نتیجه‌ی خاصی نخواهد داشت، بیشتر در مقام جدل نیروبخش است. آن چیزی که حقیقتاً انسان‌ را به ایستادگی دعوت می‌کند، خود انسان بودن و انسان ماندن است؛ درست همینطور که حاتم دقّه، جانباز حادثه انفجار پیجرها می‌گوید، شرافت و عزت ما به پایداری گره خورده است. حاتم دقّه بعد از جراحت ناشی از پیجرها بینایی‌اش را از دست می‌دهد و دست و پا و شکمش آسیب می‌بیند. در بیمارستان بود که خبر شهادت دو فرزندش حیدرة و حسن المجتبی به او می‌رسد. پای فرزند دیگرش هم قطع شد. باز هم در بیمارستان بود که خبر شهادت سیدحسن به گوش‌ش می‌رسد. او این حرف‌ها را بعد از چشیدن تمام این تلخی‌ها می‌زند. پارسال درست همین موقع بود که چندهزار پیجر در لبنان منفجر شد و کثیف‌ترین خرابکاری اطلاعاتی-امنیتی توسط اسرائیل رقم خورد. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

بازگشت به زبان مردم محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) - ۱۳۶۲ زبان فارسی در هیاهوی قرن‌ها و رفت و آمد ساکنانش‌ْ ساختمان وجودی خویش را پایه ریزی کرد و بی‌کم و کاست در دامنۀ دوران‌های بحرانی تاریخ راه رفت. آن روز که ترک‌های ماوراءالنهر از مرزهای شرقی ایران وارد شدند، فردوسی با زبان فارسی و فرم هنری شاهنامه، ایران و ایرانی را از آب و گل درآورد. سال‌ها بعد که زبان فارسی و شکل غزل فارسی در کلمات و اصطلاحات تخصصی و دیریاب محصور شده بود، این تیغ کلمات و جملات سادۀ سعدی بود که حصار کلمات را شکافت و فرم دستوری سهل و ممتنع نوشتن را آفرید. سعدی با نیروی مهیبی که در ساخت زبان فارسی دمید آن را به پیش و پس از خود تقسیم کرد. جغرافیای مرکزی ایران که سعدی را دیده است با زبان او صحبت می‌کند و اهالی کشورهای شرقی و شمال شرقی ایران با زبان پیش از او می‌گویند و می‌شنوند. قائم مقام فراهانی هم بعد از دورۀ دشوارنویسی زبان فارسیْ نویسندگان و شاعران ایران را به ساده نوشتن و درست نوشتن دعوت کرد تا رابطۀ عمومی مردم با زبان‌ و سنت‌شان سست نشود. شهریارِ شعر ایران در گفتگو و خطابه‌ای با شاعران ایرانْ آنها را دعوت به زبان مردم می‌کند و گنجینۀ سخن عامه را به روی آنها باز می‌کند. این دعوت عمومی شهریار از سر آگاهی تاریخی اوست. او می‌داند در صورتی که شعر فارسی از زبان مردم تهی باشد و رابطۀ مردم ایران با شعر فارسی برقرار نباشد، سنت هزارساله و وضعیت وجودی مردم ایران ضعیف خواهد شد. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com

دگرگونی بزرگ شهید ابراهیم عقیل گفته می‌شود که شهید ابراهیم عقیل (حاج عبدالقادر)، فرمانده وقت نیروهای رضوان حزب‌الله، معتقد بود که یا می‌بایست وارد جنگی تمام عیار شویم یا هیچ کاری نکنیم. این سخن، فارغ از درستی یا نادرستی‌اش، نشان از درکی عمیق از وضعیت خاص منطقه دارد؛ درکی که می‌گوید «چیزی در منطقه در حال متولد شدن است که هیچ‌کس قادر به پیش‌بینی چگونگی آن نیست.» نمی‌توان از کنار این ادعا راحت گذشت و حتی نمی‌توان به راحتی آن را به زبان آورد. وقتی آینده قابل پیش‌بینی نیست همه چیز غیر قابل تحمل می‌شود. وقتی آینده پیش‌بینی‌پذیر نیست، یعنی تجارب گذشته هم خیلی حرفی برای گفتن ندارند؛ یعنی سرنوشت هیچ‌جوره حاضر نیست به خواسته‌های ما تن دهد. اما این شرایط غبارآلود بحرانی دقیقاً همان جایی است که مرد سیاسی می‌تواند خودی نشان دهد. عرصه، عرصه‌ی تصمیم‌هاست. حاج عبدالقادر به خوبی این وضعیت نامشخص اما مقدّر را توصیف می‌کند. او می‌گوید هیچ قاعده‌ای برای پیش‌بینی منطقه وجود ندارد اما قاعده‌ی بزرگ دیگری وجود دارد که تنها امید ما هم همان جاست: «یا تاریخ ما را زیر پا له می‌کند و خدا گروه دیگری را به جای ما می‌آورد یا به خواست خدا به مسئولیت خود عمل می‌کنیم و تاریخ را تغییر می‌دهیم.» رفتن زیر بار این مسئولیت سخت تنها کلید آینده است. ۲۰ سپتامر پارسال ابراهیم عقیل در حارة حریک بیروت توسط نیروهای هوایی اسرائیل شهید شد. 💡سیمافکر؛ ویدئورسانه فرهنگ و سیاست ایران @simafekr_com