بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِيمِ 🗓 ۲۱ مهر ۱۴۰۴، جلسهٔ ۶۲۵: ❓در حال پاسخ به یک شبهه بودیم: وقتی خبرهایی از گرسنگی و زجرکش شدن کودکان غزه منتشر می‌شد، می‌پرسیدند: مگر این بچه‌ها چه گناهی کرده‌اند که در جنگ و گرسنگی آسیب می‌بیتند یا حتی جان خود را از دست می‌دهند؟ 🔆 مرور پاسخ جلسات گذشته: ابتلائات فردی و اجتماعی است و ابتلائات اجتماعی برای خالص سازی ایمان است. 🔆 پاسخ این جلسه: گاهی اتفاقات بدی در زندگی ما می‌افتد که به دلیل رد شدن در امتحانات قبلی است. به بیان دیگر: گاهی ما در امتحان بندگی رد شده‌ایم و خدا ابتلای جدیدی برای ما می‌آورد که ما به سمت او برگردیم 🔶 ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (روم-۴۱) فساد، در خشکی و دریا به‌خاطر کارهایی که مردم انجام داده‌اند آشکار شده است؛ خدا می‌خواهد نتیجهٔ بعضی از اعمالشان را به آنان بچشاند، شاید (به‌سوی حق) بازگردند! ✅ فساد یعنی مشکلاتی روی زمین پیش آمده مثل جنگ و غارت و قحطی و ... این اتفاقات به دلیل کارهای مردم است. چرا این اتفاق می افتد؟ تا مردم نتیجه و عقوبت بعضی از کارهایی که کرده‌اند را بچشند؛ شاید به سوی خدا برگردند. ✅ نظام تربیتی خداوند بسیار زیباست. اول مردم را به سوی راه درست هدایت می‌کند. آن هدایت، خودش نوعی ابتلاست. مردم برخلاف وظیفهٔ بندگی خود عمل می‌کنند. خداوند بعضی از کارها را می‌بخشد و برخی را نمی‌بخشد. نتیجهٔ نبخشیدن بعضی از گناهان، روی زمین نمود پیدا می‌کند. ✅ این عقوبت‌ها برای این است که انسان‌ها به سمت خدا برگردند. 🔷 امام صادق علیه‌السلام: زندگی جنبنده‌ها حتی در دریا، به باران است. وقتی باران نمی‌آید، خرابی در خشکی و دریا ظاهر می‌شود. این برای وقتی است که گناه و عصیان زیاد می‌شود. (ضمیمه) 🔶 وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ (شوری-۳۰) هر مصیبتی به شما رسد بخاطر اعمالی است که انجام داده‌اید، و بسیاری را نیز عفو می‌کند! ✅ ما با نوعی ابتلا مواجه هستیم که با دیگر انواع ابتلائات متفاوت است. این نوع ابتلائات را ابتلائات عقوبتی نام‌گذاری می‌کنیم. مقصد این ابتلا این است که ما به سوی خدا برگردیم. ✅ وقتی به مشکلی مبتلا می‌شوید، اولاً سعی کنید ذهن خود را مشغول این نکته نکنید که این ابتلا، از نوع ابتلائات مقربین برای تقرب بیشتر است یا از نوع ابتلائات عقوبتی. فهم این نکته، نیاز به علم غیب دارد. انسان در همه حال باید خود را مقصر بداند. ✅ من نمی‌دانم ابتلائات برای چیست، اما یقین دارم مقصرم و خیلی گنه‌کارم. مراقب باشیم که شیطان ما را وسوسه نکند که مقصر نیستیم و حق بندگی را ادا کرده‌ایم. شیطان وسوسه می‌کند: مگر از تو بهتر هست؟ خدا اگر نخواهد تو را وارد بهشت کند، چه کسی را وارد بهشت کند؟ ✅ ما باید بگوییم: خدایا! اگر این مشکل به دلیل گناهان من است، مرا ببخش. ✅ خداوند مشکلات را قرار داده که ما به سمت او برگردیم؛ اما گاهی چند ماه از مشکل ما می‌گذرد و ما همچنان درگیر این موضوع هستیم که این مشکل به دلیل گناهمان بوده یا نه؟ وقتی درگیر این افکار شویم، فرصت برگشت را از دست می‌دهیم. ذهنمان را درگیر چیزی می‌کنیم که مربوط به ما نیست؛ در حالی که باید در هر حالی به در خانهٔ خدا برویم و تضرع کنیم. ✅ دوستان خدا وقتی دچار مشکلی می‌شدند، تضرع بیشتری به درگاه خداوند می‌کردند. ما در هر حالی باید به درگاه خداوند برویم و تضرع و استغفار و توبه کنیم. از فرصت مشکل استفاده کنیم. هر مشکلی، فرصتی برای قرب به خداوند است. آن فرصت را از دست ندهیم. ✅ هروقت هرفرصتی برای نزدیکی ما به خدا پیش بیاید، مطمئن باشیم شیطان آن‌جا حضور دارد، چون قسم خورده است که نگذارد به خدا نزدیک شویم. ✅ یکی از ابزارهای شیطان برای این‌ که نگذارد ما از فرصت مشکلاتمان برای نزدیکی به خدا استفاده کنیم، درگیر کردن ذهنمان به این مسأله است که بفهمیم این مشکل برای چه پیش آمده‌؟ ✅ باید به زندگی خود نگاه کنیم. اشتباهاتمان را مرور کنیم. اگر قابل جبران است، جبران کنیم و اگر قابل جبران نیست، استغفار کنیم. به دنبال پیدا کردن ارتباط مشکل و اشتباهاتمان نباشیم. با صبر، شکر و رضا به دنبال استفاده از فرصت پیش آمده در اثر مشکلات، برای قرب به خداوند باشیم.