یک آفتی که به‌جانِ صاحب منصبان و خدایانِ میزها، اعم از روحانی و غیرروحانی اُفتاده است این است که در هر جریانی چشم و گوشِ خود را به صاحبِ میزِ بالاتر می‌دوزند تا ببینند او واکنشش چیست! هر مرئوسی را رئیسی هست و هر رئیسی خود، مرئوسِ رئیسِ دیگر و چشم به دهانِ او! این نگرش که انسان بخواهد عقربه‌ی کُنش‌های خود را بر مبنایِ سود و زیانِ سیستمِ شغلی‌اش یا منفعتِ شخصی‌اش تنظیم کند، یکی از خطرناک‌ترین آفت‌های دینداری‌ست! حق‌گویی، مقدمه‌ی حق‌خواهی است. جان‌‌های بارداری که از جنینِ حق‌گویی خویش مراقبت نکنند، سرانجامی جز سِقطِ حق‌خواهی در انتظارشان نخواهد بود. آدم‌ها قبل از آنکه متعلق به سیستم و شغل و شهر و خانواده باشند، باید متعلق به فطرتِ پاکِ خویش باشند و اجازه ندهند هیچ سودِ شخصی، فردی، گروهی، اجتماعی یا خانوادگی، حق‌گویی و حق‌خواهی‌شان را زیر سوال ببرد. انسان اگر از این مسیر حرکت کند، از گفتنِ حرفِ حق در هر جریانی نمی‌هراسد و با تمامِ وجود از آن دفاع می‌کند؛ حتی اگر همه‌ی رئیس‌های عالَم سکوت کنند و همه‌ی مرئوس‌ها مُهر بر دهان زنند! 🖌 زهرا ابراهیمی #حق_گویی https://eitaa.com/roznevesht