#زندان همیشه مسئله ای دردناک ولی موضوعی پرجاذبه بوده است. «فرار از زندان» در عصر جدید محوریت پیدا کرده است و در هیچ دوره ای از تاریخ همچون تاریخ معاصر داستان آن برای مردم جذاب نبوده است. بشر مدرن آزادی خواه است و این آزادی را می توان فرار از زندان معنا کرد. در گذشته هم #حبسیه_سرایی به یک گونه ادبی تبدیل شده بود. اما در طول تاریخ دوران زندان برای برخی آدمهای بزرگ دوران بابرکتی بوده است. یکی از مشهورترین زندانیان که به اتهام اخلاقی حبس شد #یوسف_پیامبر بود. ائمه شیعه هم به اتهام سیاسی در زندان افتادند. زندانی های مشهوری در تاریخ بودند که زندانی شدن آنها نه تنها مایه سرافکندگی و سوءپیشینه نشد بلکه آن را پرچم افتخار خود کردند. زندانیان دوران انقلاب از کار فرهنگی دست نکشیدند و برخی کتابهای مهم در این خلوت نوشته شده است. یوسف وقتی گفت قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَني إِلَيْه (یوسف33) در مقابله با خطر دعوت شیطانی برای خود زندان طلب کرد و این طلب محقق شد! و چون برای نجات، از غیرخدا طلب کرد مدتی دیگر در زندان ماند. اما اینها سبب نشد که او در زندان با هم بندی های خود ارتباط نگیرد(يا صاحِبَيِ السِّجْن) و مایه برکت و هدایت نشود. در جمهوری اسلامی اکنون زندانی ها دو دسته اند: #زندانیان_سرافکنده و #زندانیان_سرافراز. حتی کار به جایی رسیده که داستان طلبه های #انقلابی_زندانی به ادبیات ما هم راه پیدا کرده است. مشکل از کجاست که ما #زندانی_سرافراز داریم؟ باید عدالت را بیش از پیش مراقبت کرد اما باید بدانیم که مسئله همیشه به این سادگی نیست. چنانچه که برخی گفته اند گرچه یوسف پاک دامن بود اما در زندانی شدنش سهم داشت و نیز برای فرار یا #اعتصاب یا حبسیه سرایی اقدامی نکرد. #تاریخ_زندان #حسن_عباسی #رستاخیز_عاشقی