. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ برگ‌های قبلی از «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱 برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱 منتظر برگهای بعدی باشید... #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🔸غروب دهم اسفند ۱۴۰۳ مصادف شد با ورود ما به قتلگاه شوریدگان فکه؛ گمنامان زمین و خوش‌نامان آسمان! قدمگاه مجاهدان کانال کمیل و حنظله, و محل عروج سید شهدای اهل قلم. حتماً حکمتی داشته که در لحظات دلگیر غروب به اینجا رسیدیم. از اینجا تا عراق راه زیادی باقی نمانده است. افق را که بنگری آسمان عراق هم در گودی چشمانت نمودار می شود، و شاید غم مضاعف این سرزمین بخاطر همین دوری و غربت باشد. خلاصه بگویم: زمین و زمان به یاری همدیگر آمده اند تا روح ما با غم خاص اینجا جوش بخورد؛ سرخی غروب، روضه حاج احمد، روایت حاج عبدالله معصوم، رمل های نرم، نزدیکی به خط مرزی و غربت و مظلومیت! 🔸در همان ابتدای مسیر، خیلی ها کفش ها را از پا در آوردند تا بلکه این رفع تعلق باعث سبکی روحشان باشد. اندکی که پیشروی کردیم، هشدار خطر وجود مین به چشم می خورد. سیم خاردارهای اطراف راه هم برای این است که زائران به اطراف مسیر قدم نگذارند. تابحال خطر را این قدر نزدیک به خودم حس نکرده بودم، ولی اینجا انگار داشت جدی میشد. وقتی موریانه وار ترس به دلم راه پیدا کرد، فهمیدم که شجاعت و رشادت با حرف و شعار به دست نمی آید و خیلی کار دارم تا به شهدا شبیه شوم. 🔸خشونت مین ها با لطافت رمل های نرم تلفیق شده بود و قدم قدم روح ما هم با فضای آنجا انس می‌گرفت. حاج احمد از انتقام خون شهدا می‌گفت. از حسرت به دل ماندن مادران شهدا برای گرفتن تقاص خون فرزندان رشیدشان؛ و نیز خونخواهی فرزند فاطمه؛ کاش این انتظار ۱۴۰۰ ساله را همین نسل به پایان برساند و بار ظهور روی دوش ما قرار بگیرد. حاج احمد در این دو روز، روی یک دعا تاکید خاصی دارد و بارها آن را شنیده ایم: «خدایا پرچم را به دست همین نایب امام زمان و با یاری خود ما به اماممان برسان»؛ یعنی می شود؟! 🔸حاج حبیب الله معصوم هم پس از حاج احمد اندکی سخن گفت. از بازار دنیا گفت و خریدار بودن خدا، خلوص ما و ارتباطش با انتخاب شدن ما؛ راستی که چقدر این بازار، غفلت زا و شلوغ است. کافی است که به گام های ریز شیطان تن بدهی تا در لحظه مرگ بفهمی که چقدر ناخالص و دورو شده ای. ولی آن موقع دیگر خیلی دیر شده است‌. آنجاست که میفهمی چون خالص نبودی شهید نشدی و مثل میلیاردها نفر دیگر فقط فوت کردی؛ خیلی عادی و معمولی! 🔸دیگر باید به نمازخانه فکه برویم. این کلمات قصار کنار جاده چشم ها را می نوازد و اشک ها را روان میکند. یکی اش این بود: «شهادت، یک زندگی ست نه یک حادثه». حاج حبیب الله هم جور دیگری آن مفهوم را به ما منتقل کرد، و گفت «اگر به صحنه جهاد می روید، یا شهید شوید یا شهید برگردید». کمی روی دومی بیشتر فکر میکنم. دو کلمه است ولی معنایش هزاران روز مبارزه دائمی با نفس است‌. کسی که شهیدانه زندگی میکند، در واقع هر لحظه و هر ساعت مراقب است که روح ملکوتی اش امیر روحش باشد، و این فداشدن مستمر هوای نفس، فقط کار شیرمردان و شیرزنان مسابقه زندگیست؛ نه آدم های ضعیف و راحت طلب. گر بر سر نفس خود امیری مردی...! #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ برگ‌های قبلی از «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! 🌱برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! 🌱برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱برگ یازدهم: حق خداست! حواست هست... 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🌱 منتظر برگهای بعدی باشید... #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ سیزدهم: دلم جوان است❤️ 🔸- دلم جوان است. - دل به عشق زنده می ماند؛ عشق که را در دل داری؟! - عشق علی! 🔸عقربه های ساعت می گردند و به صبح یازدهم بهمن ۱۴۰۳ می رسیم. صبحی خاص برای جوانان؛ از جوانان ده ساله تا جوانان ۶۰ ساله! آنهایی که خواب بین الطلوعین را به بیداری در یادمان هویزه ترجیح دادند، حقیقتا گنج بزرگی از دستشان رفت. اگر رزق کریم و نورانی را در ساعت های معمولی شبانه روز بین بندگان تقسیم می‌کردند، که دیگر اسمش رزق کریم نمیشد! سوز سرمای هویزه در این ساعت به عمق استخوان نفوذ می کرد، و اینجا مشخص میشد که واقعا امیر بر نفس خودت هستی یا نه! وضوی سریع و لرزانی که پس از خواب گرم و شیرین در اینجا می‌گرفتی، دهها برابر وضوی با حضور قلب و کاملی که در خانه ات داشتی قیمت پیدا می کرد. 🔸سوی مسجد روانه شدیم. پس از نماز صبح، ساعتی ملکوتی را با حاج احمد گذراندیم و در دریای مواج علی اکبر حسین غرق شدیم. زیارت عاشورای امروز بدون علی اکبر برایمان اصلا معنا پیدا نمی‌کرد. من که به قلب اهالی کاروان راه ندارم؛ ولی مطمئن هستم که پیر و جوان و نوجوان، همگی در حال مناجات با فرزند رشید حسین بودند تا بلکه قطره ای از خصال نبوی او را دریافت کنند، و حتی اگر شده اندکی هم مثل او زندگی کنند. 🔸از حضرت علی اکبر به روضه غربت امام زمان رسیدیم. حاج احمد از ماجرای دیده شدن حضرت ولی عصر در یکی از اردوهای راهیان نور سال های قبل گفت، و نیز شرح عشق ایشان به جوانان مخلص حاضر در اردو. آن هم در نیمه شبی خاص که البته کسی آن را تا قبل وقوع آن اتفاق، خاص نمی دانست! این اردوها برکات نهفته عجیبی با خود به همراه دارد و فقط در قیامت خواهیم فهمید که چقدر مورد عنایت اهل بیت بوده ایم و غفلت داشتیم! 🔸دیگر به قلب مراسم صبح رسیدیم؛ یعنی موضوع ولایت مداری و جهاد برای حفظ و تقویت جایگاه ولی خدا. تا به الان هر چه از شهید علم الهدی می دانستم، فقط منحصر میشد به فعالیت های انقلابی او در زمان پهلوی و نیز شکسته شدن استخوان هایش زیر شنی تانک های وحشی رژیم صدام؛ ولی همزمان با روشنی صبح امروز، در فکر من نیز روشن‌بینی تازه ای به وجود آمد و چیزهای جدیدی راجع به این شهید عزیز فهمیدم. 🔸ولی آن نکته نغز چه بود؟ ارتباط این شهید با موضوع ولایت چیست؟ قبل از اینکه اصل موضوع را بیان کنم فقط در عظمت کارش همین قدر بگویم که اگر او ماموریت کلیدی اش را به انجام نمی رساند، در طول بیش این ۴۰ ساله انقلاب، بارها ولایت فقیه را عده ای منافق و خناس محو کرده بودند، و چه بسا انقلاب اسلامی سال ها پیش ریشه کن شده بود! جوان ۲۲ ساله خوزستانی داستان ما مگر به چه عظمتی دست یافته بود که زندگی کوتاهش چنین ثمربخش بود؟! 🔸اقدام اساسی شهید این بود که او با پیگیری فراوان تلاش کرد که اصل ولایت فقیه را وارد متن قانون اساسی کند، تا دیگر با گذر سال ها هیچ شک و شبهه ای برای تضعیفش کارساز نباشد. اگر متن قانون اساسی خالی از ولایت فقیه بود، در طوفان های سهمگین فتنه ها دیگر اثری از آن باقی نمی‌مانْد‌. 🔸خیلی ها هستند که در زندگی خود برای اسلام و مسلمین برکت آفرین و پرخیر هستند؛ چه آن کسی که در اردوی جهادی، مدرسه و حمام می سازد و چه آن کسی که مثلاً معلمی دلسوز است و دانش آموزان برجسته و مؤمنی را تحویل جامعه می دهد. لیکن تمایز برخی خوبان در این است که سعی می کنند در حفظ نقاط کلیدی نقش آفرینی کنند و سنگرهای خط مقدم را حفظ نمایند. و چه کسی شک دارد که ولایت فقیه، اصلی ترین سنگر خط مقدم اسلام است و سرمایه عظیم زندگی این شهید هم این بود که عظمت این مهم ترین سنگر را ثابت و دائمی کند. 🔸پس از فهم این نکته، چقدر روضه حضرت زهرا برایمان شنیدنی تر شده بود؛ شهیده راه ولایت، عنوانی شعاری برای بانوی دو عالم نیست. اگر ولی الله عزت داشته باشد، آن وقت است که سایر مجاهدت ها معنی می شود؛ وگرنه که هر چقدر نماز بخوانی و حتی خسته هم بشوی، شاید قبله ات رو به طاغوت باشد و این سقوط محض را حتی متوجه هم نشوی...! #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ برگ‌های قبلی از «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! 🌱برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! 🌱برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱برگ یازدهم: حق خداست! حواست هست... 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🌱برگ سیزدهم: دلم جوان است❤️ 🌱 منتظر برگهای بعدی باشید... #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ پانزدهم: اروند؛ جریان خروشان زندگی 🔸ای حرم میر علمدار نیامد؛ سقای حسین سید و سالار نیامد... 🔸غروب یازدهم بهمن ۱۴۰۳ مصادف شد با حضور ما در کنار ساحل و نیزارهای اروند بی رحم! جریان های آبی تند و پرحجم فرات و دجله و کارون در اینجا به هم می رسند تا در خلیج فارس آرام بگیرند. آرامش اتصال به بی‌نهایت را چند کیلومتر جلوتر که بروی به چشم خواهی دید. 🔸قدم زنان همراه حاج احمد از میان نیزارها عبور می‌کنیم. سرخی غروب فکه، این بار هم برایمان تکرار شده است؛ اما دیگر اینجا اثری از رمل های نرم نیست؛ اینجا حتی با وجود کیلومترها آب، لطافت و رحمی از طبیعت نمی بینی! گولت میزند؛ فریبت میدهد؛ آنگاه که برای بازی و گردشی کوتاه، دل به دریای اروند میزنی، تازه متوجه میشی که زیر این آرامش و سکوت عجیب که مایه دلخوشی ات شده بود، چندین جریان طوفانی و خطرناک در حال گذر است. کشتی با آن عظمتش تحت تاثیر این جریان ها قرار میگیرد، ولی چه سرّی بود که آن غواصان نامدار والفجر ۸ از اینجا گذشتند و جریان آب را با نفس مطمئنه خود به اطمینان رساندند. اصلا الان کجایند؟! چه عهدی با فاطمه زهرا داشتند که هنوز هم مثل آن بانوی مدینه گمنامند؟! نه ببخشید خوش نامند؛ کج فهمی ماست که آنها را گمنام می خوانیم! هر چند برای آنها که فقط به راه های زمین آگاهند و هیچ تصوری نسبت به مسیرهای عرش ندارند، تعجبی ندارد که آنها را فراموش شده و پنهان تصور کنند. واقعا برایت سؤال نشده است که آنها چه می دیدند که حضور در این آب سرد و وحشی را به خانه های گرم و راحتشان ترجیح دادند؟! 🔸داشتم از طوفان و آرامش می گفتم. چقدر جریان اروند شبیه جریان زندگیست. زندگی خودت و هر انسان دیگری را که ورق بزنی متوجه می‌شوی که همه، مسافر جریان زندگی هستند. گاهی رود زندگی عزم جوشیدن و خروشیدن دارد و قایق تو را به تلاطم وامی‌دارد و گاهی هم نرمی و عطوفت را پیشه می‌سازد؛ اما در هر حال ویژگی اصلی زندگی، در حرکت بودن و جاری بودن آن است. مگر آب ساکن و بی‌تحرک را میتوانی رودخانه فرض کنی؟! آبی که ساکن شود دیگر مرداب است و هر چقدر هم زلال باشد در نهایت می‌گندد و می میرد و دیگران را هم می میراند. هنر آن است که تمام زندگی در تکاپو باشی و برای آرمان بلند و الهی ات بجنگی و مجاهد باشی، اما دیگران که تو را می‌بینند فکر کنند که دریای آرامشی و ذره ای اضطراب و ترس به وجودت راه ندارد. 🔸از روضه های اینجا نیز نمی توانم سخن نگویم و گذر بکنم. حاج احمد و حاج حبیب الله معصوم مدام به ارتباط عمیق رزمندگان اینجا با حضرت زهرا اشاره میکردند؛ ماجرای آرام شدن آب اینجا در شب عملیات والفجر هشت و بدرقه شدن آنها توسط فاطمه زهرا را اینجاست که میتوانی ببینی! من که گمان نمی‌کنم مغزهای کوچک استراتژیست های برجسته آمریکایی بتوانند راز این عملیات را درک کنند. البته که ما یقینا برنامه ریزی های لازم را انجام داده بودیم، ولی خودت که می دانی؛ نتیجه نهایی، تحت مدیریت انسان نیست! 🔸راستی یادت هست که گفتم اینجا نشانی از آب فرات هم دارد؟! چه جایی بهتر از اینجا بود که حاج احمد می‌توانست روضه حضرت عباس بخواند؟! انبوه آب را می بینی و درد سنگینی بر جانت می نشیند که چرا آب فرات فقط برای اهل بیت پیامبر تحریم شد؟! حتی حیوانات بیابان هم اجازه نوشیدن آب داشتند، ولی آنها نه! شرمندگی حضرت اباالفضل تمام وجودت را آتش میزند و باد سرد اروندکنار هم ذره ای آتشت را نمی کاهد. 🔸ز ریگ ریگ بیابان شنیده زخم زبان • حریف درد دل رود غیر دریا نیست! دنیا و آخرت را به زبان تمثیل میتوانی در اینجا شهود بکنی. آب جاری اروند، همان طوری که گفتم نمادی از حیات خاکی ماست و دریای بینهایت بزرگی که پس از آن وجود دارد، نشانی از حیات معنوی انسان دارد. در لحظه لحظه زندگی و متر به متر این رودخانه در حال ابتلا و امتحان هستیم، می رویم و باز هم میرویم؛ آنگاه در آستانه انتقال به عالم ابدی، قایق زندگی ما به وادی رهایی و آزادی همیشگی ورود میکند. حواست هست که این پاداش نهایی را به هر کس نمی دهند؟! آن راحت طلب های خسته که عزم اقیانوس را نداشته باشند، در مرداب های فراوان بین راه نابود خواهند شد! فقط در مشهد شهداست که می توانی کمی معنای همت بلند را درک کنی و بس! آن قدر اراده ها در اینجا رشد میکند که کسی مانند شهید باکری حتی نمی خواهد بدنش قطعه ای از خاک کشورش را اشغال کند! چه قدر رها! چه قدر سبک! چه قدر ملکوتی! 🔸موج مزن آب فرات، اصغر من تشنه لب است... دیگر بیشتر نمی گویم؛ راستی که برخی حرف ها را فقط با اشک چشم میتوانی بفهمی نه با عقل و منطق و استدلال! #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ برگ‌های قبلی از «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! 🌱برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! 🌱برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱برگ یازدهم: حق خداست! حواست هست... 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🌱برگ سیزدهم: دلم جوان است❤️ 🌱برگ چهاردهم: طلائیه، سه راه شهادت 🌱برگ پانزدهم: اروند؛ جریان خروشان زندگی 🌱 منتظر برگهای بعدی باشید... #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ هفدهم: تا سحر باید بدویم! 🔸دیگر خیلی دیر شده است‌. چند ساعتی بیشتر تا صبح دوازدهم بهمن باقی نمانده و کمتر کسی را می‌بینی که بیدار باشد. خسته و خواب آلود در محوطه اردوگاه قدم می‌زنم و می‌دانم که فقط باید بخوابم؛ فقط و فقط! شاید حرفم اغراق آمیز باشد ولی روز سوم اردو گویا میدان جنگ بود. هویزه، طلائیه، اروند و حالا اردوگاه شهید شاطری در خرمشهر. 🔸همین طور که قدم می‌زدم، صدای منظم پای چند نفر توجهم را جلب کرد. کمی که نزدیک شدم، زمزمه و سرودهای حماسی شان را هم شنیدم. خدای من! دویدن در ساعت دو نیمه شب چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟! مدتی به آنها نگاه کردم. زمان می‌گذشت ولی اثری از خستگی در چهره آنها دیده نمیشد. متوجه شدم که بچه های گروه رسانه هستند. 🔸با اینکه در ابتدا اصلاً فکر همراهی با آنها هم به سرم خطور نمی‌کرد ولی در نهایت این سیل مرا هم با خودش برد! به جمع دوندگان پیوستم تا اندکی هم حال آنها را تجربه کنم. نسیم خنکی در هوا جاری بود و ما نیز همچو رودی جریان داشتیم. 🔸پنج دقیقه، ده دقیقه، یک ربع، بیست دقیقه و نیم ساعت گذشت ولی فرمانده از ما نمی‌گذشت! تازه من دیر به این محفل سیار رسیدم! شاید خودشان یک ساعتی میشد که می‌دویدند. چند نفر دیگری هم مثل من بودند که خودشان وارد این رنج شیرین شده بودند. دیگر در اواخر ماجرا من هم خستگی را فراموش کردم. گرمای این جمع صمیمی، یخ وجود خسته مرا هم شکست. 🔸سکانس دویدن به اتمام رسید. حالا سکانس تمرین دادن فرمانده شروع شده بود. در حلقه ای قرار گرفتیم و حرکت ها را انجام می‌دادیم. بعضی هایش تنبیه بود؛ البته تنبیهی خودخواسته و داوطلبانه. گویا بچه های گروه رسانه می‌خواستند اندک غرور شکل گرفته در طول روز را در تاریکی شب جبران کنند. این هم حکمتی برای خودش دارد که فهمش برای راحت طلبان ممکن نیست. 🔸این دقایق خاص را هنوز فراموش نکرده ام. لحظه های ماندگار زندگی همین لحظات دویدن و کوشش های ماست. شاید آن هنگام تن ما آرام و قراری نداشت. شاید از فرط خستگی حتی خودمان را سرزنش میکردیم که چرا حضور در آن جمع را انتخاب کرده بودیم. شاید چشممان به خوابگاه دوخته شده بود و آرزو می‌کردیم که فرمانده کار را تمام کند. اما الان همان اوقات اردو تبدیل به شیرین‌ترین خاطرات ما شده است. لذت عمیقی که ما بردیم هرگز با خواب های عمیق هم به دست نمی‌آمد. 🔸چه بسا داستان کل زندگی هم مثل همان ساعات باشد. زندگی و حیاتمان فرصتی برای دویدن ها و جاری شدن های ماست. لحظات قبل از مرگ که می‌رسد همگی می‌گوییم تمام شد؟! همین بود؟! تمام سختی ها و راحتی هایش را به یاد می‌آوریم. حسرت ما برای ثروت و مقام بیشتر نخواهد بود. همه آرزو می‌کنیم که کاش بیشتر برای خدا می‌دویدیم. 🔸فرمانده در آن شب می‌گفت که تا سحر قصد توقف نخواهیم داشت. البته که این گونه نشد ولی الان آرزو میکنم که کاش واقعاً تا خود اذان صبح می‌دویدیم! کوتاه آمدن های ما در ساعات عمرمان نیز چه بسا همچین داستانی داشته باشد. البته که باید توان و ظرفیت خودمان را هم در نظر داشته باشیم ولی مگر علت همه کوتاهی های ما ناتوانی ماست؟! چه بسیار فرصت هایی که فقط بخاطر تنبلی و عافیت طلبی مان رها می‌شود! 🔸آری حقش این است که تا سحر بدویم و صبح شکوهمند را به چشم ببینیم. صبح زندگی ما همان لحظه مرگ ماست و پس از آن، دیگر روز ما غروبی نخواهد داشت. کیفیت زندگی ابدی ما در همین ظلمات و تاریکی های شب دنیا تعیین می‌شود. 🔸هنر ما این است که فجر صادق زندگی خودمان را فراموش نکنیم. خیلی نزدیک است؛ خیلی نزدیک...! #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ برگ‌های قبلی از «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! 🌱برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! 🌱برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱برگ یازدهم: حق خداست! حواست هست... 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🌱برگ سیزدهم: دلم جوان است❤️ 🌱برگ چهاردهم: طلائیه، سه راه شهادت 🌱برگ پانزدهم: اروند؛ جریان خروشان زندگی 🌱برگ شانزدهم: با شهیدان اینجام بیعت می کنیم... 🌱برگ هفدهم: تا سحر باید بدویم! 🌱 منتظر برگهای بعدی باشید... #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ هجدهم: شلمچه؛ کربلای ایران! 🔸از صبح دلپذیر دوازدهم بهمن ۴۰۳ سخن میگویم. باز هم تقارنی قابل توجه رقم خورده است؛ ناخودآگاه فکر انسان به ۴۶ سال قبل می‌رود و ورود امام امت به این سرزمین را تصور میکند. در این ساعت های آخر، حسرتی بر جان همه نشسته است. به انتهای خط سفر رسیده ایم و دیگر یادمان دیگری نخواهیم رفت. روز و شب های سفر ما مثل برق و باد گذشت و حالا به کربلای شلمچه قدم گذاشته ایم. مردمان جنوب کشور وقتی عزم رفتن به کربلا را داشته باشند، حتماً از دروازه شلمچه می‌گذرند. چه بگویم که شلمچه نه تنها دروازه کربلاست بلکه خودش هم کربلاست! این دومی را فقط با دیده باطنی می‌توانی بنگری و چشمان سرت راهی به فهم آن ندارند. اینجا مقتل ده ها هزار شهید عملیات کربلای پنج است. می‌دانی؛ عالم ظاهر همیشه تحت سلطه عالم ملکوت است و حس میکنم که نورانیت شدید اینجا نیز بخاطر همین کربلا بودنش باشد! قدم قدم به سوی خط مرزی نزدیک می‌شویم و دودمه آخر را با سوز و ناله تکرار می‌کنیم: شاه گفتا کربلا امروز میدان من است عید قربان من است • خواهرم زینب پرستار یتیمان من است عید قربان من است... 🔸روزهای مبارزه، تنها روزهای زنده زندگی است. حاج احمد حالا پشت به مرز عراق ایستاده و ماجرای آن روزهای زنده را برایمان روایت می‌کند. می‌گفت که بصره برای عراق، حکم مرگ و زندگی را داشت. بچه های ما عزم کرده بودند که آنجا را بگیرند و شبکه ارتباطی عراق را مختل کنند. اگر بصره فتح میشد، دیگر به کربلا رسیدن هم دشواری چندانی نداشت. اما مگر دشمن بیکار نشسته بود؟! آن چنان دژهای مستحکم خود را بر سر راه نیروهای ما گذاشته بود که حتی یک قدم هم کسی جلو نیاید. شاید اصطلاح وجب به وجب هم بعد از کربلای پنج، روی زبان‌ها افتاده است. اینجاست که درمی‌یابی برای حفظ هر وجب اینجا خون‌ها داده‌اند! حاجی می‌گوید که ما این روایت های جنگ را در خانه هایمان هم می‌توانستیم بخوانیم، ولی اینجا می‌آییم که حادثه‌ها را خون شهدا برایمان روایت کند! آیا فقط این منطقه را تشکیل شده از خاک و سنگ می بینی؟! امواج دریای خون علمداران خمینی را نمی‌بینی؟! اگر حجاب های عالم کنار برود، یقین داشته باش که قصه پرغصه خون را خواهی شنید! شلمچه، استاد روایتگری ماجرای فتح خون بر آهن است. 🔸در خلال روزهای زنده کربلای پنج، صحنه هایی شکل گرفته که چه بسا ملائکه آسمان هم تاب دیدنش را نداشتند؛ اما بسیجیان ما ناگزیر بودند که ببینند! نه تنها ببینند؛ بلکه آن را زندگی کنند و خودشان بخشی از نمایش خدا باشند. خدا در همین صحنه نمایش است که بازیگران هنرمند خودش را انتخاب می‌کند و هنرشان را خریداری می کند. یکی از آن صحنه ها را حاجی برایمان تعریف کرد. آنجایی که ما به شدت زیر گلوله باران دشمن بودیم و نیروهای ما به صورت عادی نمی توانستند به خط مقدم بروند. چاره چه بود؟ عقب نشینی میکردند؟ سست و خسته می‌شدند؟! نخیر! تصمیم گرفتند که نیروها در محفظه تانکی قرار بگیرند و با کمک تانک به ابتدای خط بروند. اما می دانی آن تانک مجبور بود که از کجا عبور کند؟ مگر حاجی نگفت که اجساد نیمه جان رزمندگان ما متر به متر این منطقه را پر کرده بود و جای خالی پیدا نمی‌کردی که حتی قدم بزنی؟! رازش همین بود که تانک ما باید از روی نیروهای خودمان می‌گذشت! حال آن بسیجیانی که چاره ای جز له کردن برادرانشان را نداشتند فقط خود خدا می داند! 🔸حاج حبیب الله معصوم از استقامت بعد از مقاومت می‌گوید. مقاومت کردن خودش کاری سخت و پرزحمت است؛ اما حالا می‌فهمیم که مرحله ای بعد از آن هم وجود دارد که به آن استقامت میگویند. یعنی جایی که تیر نداری باز هم بایستی و با سنگ دفاع کنی! این معنا را فقط در اینجا میتوانی درک کنی. زندگی تکراری و عافیت طلبانه ای که بر فضای شهرها حاکم شده است؛ ما را از چشیدن طعم شیرین جهاد محروم کرده است. نمی بینی که مردم عالم وقتی استقامت اهالی غزه را در چند ماه گذشته به چشم دیدند، چگونه برآشفتند و به خیابان ها ریختند. فطرت انسان اگر دچار انحراف نشود، قطعاً عاشق زندگی جهادی و مقاومت و استقامت است. فرقی نمی‌کند در قلب اروپا باشی یا در قلب شلمچه! حرف های آخر حاج احمد دیگر کار را تمام می‌کند: «نباید به این سفر میومدی! حالا که اومدی باید مردونه وایسی...» 🔸شهدای آن روزگار آرزو داشتند که راه کربلا را باز کنند ولی حسرت دیدن این واقعه را با خود به مقتلشان بردند. حالا نیستند که خیل عظیم زوار کربلا را در مرزهای ایران ببینند. اگر کربلا آزاد شد، شک نداشته باش که سیاستمداران غاصب فلسطین هم روزی چون صدام سقوط میکنند. مطمئن باش که تا رهایی قدس هم چیزی نمانده است. مسئله خدا آزادی سرزمین ها نیست؛ مسئله خدا آزادی ما از نفس خودمان است. خدا می‌خواهد ببیند که برای اقامه دینش استقامت می‌کنیم یا نه؟! #روایت_نامه

📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور! 🌱برگ هجدهم: شلمچه؛ کربلای ایران! 🔸از صبح دلپذیر دوازدهم بهمن ۴۰۳ سخن میگویم. باز هم تقارنی قابل توجه رقم خورده است؛ ناخودآگاه فکر انسان به ۴۶ سال قبل می‌رود و ورود امام امت به این سرزمین را تصور میکند. در این ساعت های آخر، حسرتی بر جان همه نشسته است. به انتهای خط سفر رسیده ایم و دیگر یادمان دیگری نخواهیم رفت. روز و شب های سفر ما مثل برق و باد گذشت و حالا به کربلای شلمچه قدم گذاشته ایم. مردمان جنوب کشور وقتی عزم رفتن به کربلا را داشته باشند، حتماً از دروازه شلمچه می‌گذرند. چه بگویم که شلمچه نه تنها دروازه کربلاست بلکه خودش هم کربلاست! این دومی را فقط با دیده باطنی می‌توانی بنگری و چشمان سرت راهی به فهم آن ندارند. اینجا مقتل ده ها هزار شهید عملیات کربلای پنج است. می‌دانی؛ عالم ظاهر همیشه تحت سلطه عالم ملکوت است و حس میکنم که نورانیت شدید اینجا نیز بخاطر همین کربلا بودنش باشد! قدم قدم به سوی خط مرزی نزدیک می‌شویم و دودمه آخر را با سوز و ناله تکرار می‌کنیم: شاه گفتا کربلا امروز میدان من است عید قربان من است • خواهرم زینب پرستار یتیمان من است عید قربان من است... 🔸روزهای مبارزه، تنها روزهای زنده زندگی است. حاج احمد حالا پشت به مرز عراق ایستاده و ماجرای آن روزهای زنده را برایمان روایت می‌کند. می‌گفت که بصره برای عراق، حکم مرگ و زندگی را داشت. بچه های ما عزم کرده بودند که آنجا را بگیرند و شبکه ارتباطی عراق را مختل کنند. اگر بصره فتح میشد، دیگر به کربلا رسیدن هم دشواری چندانی نداشت. اما مگر دشمن بیکار نشسته بود؟! آن چنان دژهای مستحکم خود را بر سر راه نیروهای ما گذاشته بود که حتی یک قدم هم کسی جلو نیاید. شاید اصطلاح وجب به وجب هم بعد از کربلای پنج، روی زبان‌ها افتاده است. اینجاست که درمی‌یابی برای حفظ هر وجب اینجا خون‌ها داده‌اند! حاجی می‌گوید که ما این روایت های جنگ را در خانه هایمان هم می‌توانستیم بخوانیم، ولی اینجا می‌آییم که حادثه‌ها را خون شهدا برایمان روایت کند! آیا فقط این منطقه را تشکیل شده از خاک و سنگ می بینی؟! امواج دریای خون علمداران خمینی را نمی‌بینی؟! اگر حجاب های عالم کنار برود، یقین داشته باش که قصه پرغصه خون را خواهی شنید! شلمچه، استاد روایتگری ماجرای فتح خون بر آهن است. 🔸در خلال روزهای زنده کربلای پنج، صحنه هایی شکل گرفته که چه بسا ملائکه آسمان هم تاب دیدنش را نداشتند؛ اما بسیجیان ما ناگزیر بودند که ببینند! نه تنها ببینند؛ بلکه آن را زندگی کنند و خودشان بخشی از نمایش خدا باشند. خدا در همین صحنه نمایش است که بازیگران هنرمند خودش را انتخاب می‌کند و هنرشان را خریداری می کند. یکی از آن صحنه ها را حاجی برایمان تعریف کرد. آنجایی که ما به شدت زیر گلوله باران دشمن بودیم و نیروهای ما به صورت عادی نمی توانستند به خط مقدم بروند. چاره چه بود؟ عقب نشینی میکردند؟ سست و خسته می‌شدند؟! نخیر! تصمیم گرفتند که نیروها در محفظه تانکی قرار بگیرند و با کمک تانک به ابتدای خط بروند. اما می دانی آن تانک مجبور بود که از کجا عبور کند؟ مگر حاجی نگفت که اجساد نیمه جان رزمندگان ما متر به متر این منطقه را پر کرده بود و جای خالی پیدا نمی‌کردی که حتی قدم بزنی؟! رازش همین بود که تانک ما باید از روی نیروهای خودمان می‌گذشت! حال آن بسیجیانی که چاره ای جز له کردن برادرانشان را نداشتند فقط خود خدا می داند! 🔸حاج حبیب الله معصوم از استقامت بعد از مقاومت می‌گوید. مقاومت کردن خودش کاری سخت و پرزحمت است؛ اما حالا می‌فهمیم که مرحله ای بعد از آن هم وجود دارد که به آن استقامت میگویند. یعنی جایی که تیر نداری باز هم بایستی و با سنگ دفاع کنی! این معنا را فقط در اینجا میتوانی درک کنی. زندگی تکراری و عافیت طلبانه ای که بر فضای شهرها حاکم شده است؛ ما را از چشیدن طعم شیرین جهاد محروم کرده است. نمی بینی که مردم عالم وقتی استقامت اهالی غزه را در چند ماه گذشته به چشم دیدند، چگونه برآشفتند و به خیابان ها ریختند. فطرت انسان اگر دچار انحراف نشود، قطعاً عاشق زندگی جهادی و مقاومت و استقامت است. فرقی نمی‌کند در قلب اروپا باشی یا در قلب شلمچه! حرف های آخر حاج احمد دیگر کار را تمام می‌کند: «نباید به این سفر میومدی! حالا که اومدی باید مردونه وایسی...» 🔸شهدای آن روزگار آرزو داشتند که راه کربلا را باز کنند ولی حسرت دیدن این واقعه را با خود به مقتلشان بردند. حالا نیستند که خیل عظیم زوار کربلا را در مرزهای ایران ببینند. اگر کربلا آزاد شد، شک نداشته باش که سیاستمداران غاصب فلسطین هم روزی چون صدام سقوط میکنند. مطمئن باش که تا رهایی قدس هم چیزی نمانده است. مسئله خدا آزادی سرزمین ها نیست؛ مسئله خدا آزادی ما از نفس خودمان است. خدا می‌خواهد ببیند که برای اقامه دینش استقامت می‌کنیم یا نه؟! #روایت_نامه

. 📜 روایت نامه میهمانی شهیدان ۴۱ ✨ سری کامل «تکه روایت های یک دانشجوی دانشگاه راهیان نور» را اینجا بخوانید 👇 🌱 برگ اول: تو هم باید مبعوث شوی! 🌱برگ دوم: از میان برف ها تا بحبوحه جنگ ها 🌱برگ سوم: سلام دوکوهه! 🌱برگ چهارم: همت مخلصانه 🌱برگ پنجم: به سوی تاریکی درخشنده! 🌱برگ ششم: مستی خواب و سختی ناب! 🌱برگ هفتم: به یاد دوندگی هایشان! 🌱برگ هشتم: صبحانه با طعم فراق! 🌱برگ نهم: در میانه شهر حضرت دانیال 🌱برگ دهم: استخاره نمی خواهد؛ فتح المبین در پیش است...! 🌱برگ یازدهم: حق خداست! حواست هست... 🌱برگ دوازدهم: مکه ای خونین در خط مرزی! 🌱برگ سیزدهم: دلم جوان است❤️ 🌱برگ چهاردهم: طلائیه، سه راه شهادت 🌱برگ پانزدهم: اروند؛ جریان خروشان زندگی 🌱برگ شانزدهم: با شهیدان اینجام بیعت می کنیم... 🌱برگ هفدهم: تا سحر باید بدویم! 🌱 برگ هجدهم و پایانی: شلمچه؛ کربلای ایران! #روایت_نامه #راهیان_نور ┄┄┄‌ ┅❖❁🌹❁❖┅ ┄┄┄ با کاروان #میهمانی_شهیدان همراه شوید👇 @MihmaniShahidan