📌تحصن و انزوای اجتماعی؛ تحلیلی جامعه‌شناختی از یک رفتار ناکارآمد (به بهانه‌ی برخورد نیروی انتظامی با متحصنین مقابل مجلس شورای اسلامی) 🔻تحصن، به‌عنوان یکی از ابزارهای اعتراض مدنی، در تاریخ سیاسی و اجتماعی جوامع مختلف جایگاه ویژه‌ای داشته است. بااین‌حال، در بستر هر جامعه‌ای، موفقیت یا شکست آن به میزان درک درست از ساختار اجتماعی، الزامات ارتباطی و مشروعیت اخلاقی بستگی دارد. در ایرانِ امروز، پدیده‌ی تحصن‌های محدود و منزوی نه‌تنها نتوانسته به یک جنبش فراگیر تبدیل شود، بلکه خود به یکی از عوامل تشدید انزوای اجتماعی معترضان بدل شده است. ☑️گسست از بدنه‌ی اجتماعی یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات متحصنین این است که در برنامه‌ریزی کنش خود، حمایت اجتماعی را نادیده می‌گیرند. هر حرکت اعتراضی موفق نیازمند ارتباط با بدنه‌ی اجتماعی و ایجاد همبستگی میان گروه‌های مختلف است. اما بسیاری از متحصنین، به‌جای برقراری ارتباط با لایه‌های متنوع جامعه، خود را در دایره‌ای بسته محصور می‌کنند که تنها شامل افرادی با دیدگاه‌های مشابه است. این امر موجب می‌شود که نه‌تنها همراهی عمومی شکل نگیرد، بلکه تحصن‌کنندگان به‌مرور از واقعیت‌های اجتماعی فاصله بگیرند. ☑️رادیکالیسم و تولید دافعه بسیاری از تحصن‌ها به‌جای ایجاد گفتمان و جلب حمایت، بر لحن تهاجمی و گفتمان ستیزه‌جو تکیه می‌کنند. در جامعه‌ای که بخش بزرگی از مردم درگیر مشکلات معیشتی و روزمره‌ی خود هستند، چنین رویکردی نه‌تنها موجب همراهی نمی‌شود، بلکه باعث بی‌اعتنایی عمومی و حتی تقابل می‌گردد. تولید خشم علیه مردم و مسئولین، بدون ارائه‌ی راهکار عملی، تنها شکاف‌های اجتماعی را عمیق‌تر می‌کند. ☑️ بی‌توجهی به مشروعیت کنش هر کنش اعتراضی برای آنکه اثربخش باشد، نیازمند مشروعیت اخلاقی و عقلانی است. وقتی یک تحصن، به‌جای شفافیت و مطالبه‌گری اصولی، به بست‌نشینی‌های احساسی، متلک‌گویی سیاسی یا کلی‌گویی‌های مبهم تبدیل شود، از درون تهی می‌شود. جامعه از خود می‌پرسد: این اعتراض بر چه مبنایی است؟ چه نتیجه‌ای در پی دارد؟ چه نسبتی با دغدغه‌های واقعی مردم دارد؟ هنگامی که پاسخ روشنی وجود ندارد، تحصن‌کنندگان در چشم جامعه بیشتر به گروهی خودشیفته و منزوی شبیه می‌شوند تا جریان تأثیرگذار. ☑️فقدان راهبرد و انسداد گفت‌وگو تحصن‌های اخیر در ایران اغلب فاقد راهبردی مشخص برای خروج از بحران بوده‌اند. کنشگری سیاسی و اجتماعی نباید در بن‌بست باقی بماند، بلکه باید ظرفیت گفت‌وگو، تعامل و مذاکره را داشته باشد. تحصن‌هایی که هیچ سناریویی برای دستیابی به نتیجه ندارند، صرفاً نوعی قهر اجتماعی محسوب می‌شوند که در نهایت، جز فرسودگی روانی و اجتماعی، حاصلی نخواهند داشت. ☑️در پایان باید گفت: تحصن، اگر با درک درست از جامعه، راهبرد مشخص و زبان منطقی همراه باشد، می‌تواند تأثیرگذار باشد. اما تحصن‌هایی که در غفلت از بدنه‌ی اجتماعی، گفتمان رادیکال، عدم مشروعیت اخلاقی و انسداد گفت‌وگو شکل می‌گیرند، تنها به افزایش انزوای معترضان منجر می‌شوند. جامعه ایرانی نشان داده است که بیش از هر چیز، به ارتباط، گفتگو و راه‌حل نیاز دارد، نه به قهر و انزوا. ✍#تحریریه_تیترینو #تیترینو #حاشیه_نگاری |حقیقت، کِتمان نمی‌شود‌‌| ◻️کانالِ خبری | تحلیلی | سرگرمی تلگرام | ایتا | روبیکا | بله | اینستاگرام 📡 @Titrinoo