من همیشه آدم امیدواری بوده‌ام. اهل عرفان می‌گویند کسی که رجایش اولی است نسبت به خوفش. موضوع هرچه هم باشد باز من رجایم بیشتر است، امیدم، خوش‌بینی‌ام. همیشه همین‌طور بوده‌ام. حتی وقتی بیماری به سراغم می‌آید، جوری خودم را به آن راه می‌زنم که بیماری خودش خجالت می‌کشد و از پا در می‌آید، لابد با خودش می‌گوید این که ما را تحویل نمی‌گیرد برویم جای دیگری کیسه بدوزیم. حتی وقتی که کرونا آوازه‌اش عالم‌گیر شد، در من تغییر چندانی رخ نداد. مامان که کرونا گرفت رفتم کنارش، یادم می‌آید حتی به بغل کشیدمش و پوزخندی به روی آن ویروس قرمز پر دست و پا زدم که گوشه‌ای کمین کرده بود و نگاه‌مان می‌کرد. اهل عرفان می‌گویند خوف و رجا باید کنار هم باشد. هر کدامش به تنهایی آدم را به دره سقوط می‌کشاند. همان‌ها می‌گویند : اما وقتی رجا به خوف بچربد آدمی به رستگاری نزدیک‌تر است. بی‌راه نیست اگر بگویم هر آن‌چه از نعمت در زندگی‌ام جاری‌ست از ظن خوش است. ظن خوش به خدا، به امام حسین، به امام رضا، به آدم‌های اطرافم، به کائنات . می‌خواهم بگویم انتخاب من با برگزیده امروز متفاوت بود. اما خدای من گواه است من خوش‌بینم، امیدم بیشتر از ترس است. من خوش‌بینم به روزی که بعد از ۴ سال من و شمایی که انتخاب‌مان هم متفاوت بود خودمان منتخب امروز را انتخاب کنیم. من هیچ خیری در این دعواها نمی‌بینم جز ایجاد دو قطبی در کشور و حتی ایجاد دوقطبی دیگری در یکی از همان قطب‌ها. بیایید بگویید ۵۲ درصد واقعی نیست، رای به جمهوری اسلامی نیست…خب؟ چه دردی را دوا می‌کند؟ باز هم دم همه آن‌هایی که به پزشکیان رای دادند گرم، از سر لج، عناد یا هر چه که رای دادند آمدند و رای دادند، درود به غیرت‌شان. من واقعا خوش‌بینم، مثل همه زمان‌هایی که خوش‌بین بودم و لطف خدا به زندگی‌ام جاری بود. #انتخابات #جلیلی #پزشکیان #امید