🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست سوم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر 🔺موضوع: سینمای مستقل و مسائل آن 🔸مقدمه در این جلسه، برآنیم که به بهانه سینمای مستقل، به ذات و جوهره‌ی سینما فکر کنیم. در این دوره از جشنواره فیلم فجر، شاهد دست داشتن نهادهای دولتی نامدار در تولید آثار سینمایی هستیم. با توجه به شرایط موجود می‌توان از نسبت بین سینما و دولت‌ پرسش کرد. می‌توان گفت امروزه متولی اصلی تولید آثار سینمایی کشور، ارگان‌های دولتی هستند. آیا می‌توان با نگاهی دوباره به وضع موجود، به فهمی از علت دوری مردم از سینما دست یافت؟ مسیری که سینما با آن می‌تواند زبان گشوده و به گفت‌وگو با مردم بپردازد، چیست؟ 🔹سید عماد حسینی در ترکیب«سینمای مستقل»، فضیلت واژه‌ی استقلال برای همگان پذیرفته است. شکی نیست که داعیه استقلال داشتن، از قدرت نشات می‌گیرد و سینمای مستقل هم پدیده‌ای قابل احترام و ممدوح است. در مواجهه با تعبیر سینمای مستقل، بعضا با پرسش‌هایی از این دست روبه‌رو می‌شویم که:«این سینما از چه وابستگی‌هایی مبراست؟» در پاسخ به این پرسش ممکن است تعابیر متفاوتی مثل سینمای آوانگارد، تجربی یا شخصی به ذهن متبادر شود که همه این تعابیر در حاشیه‌ی سینمای جریان اصلی قرار می‌گیرند. سینمای جریان اصلی در این نوع نگاه، سینمای تجاری؛ با خط تولید فیلم‌های پرفروش است. سینمای ایران در طول عمر خود، همواره داعیه‌ اخلاق‌گرایی داشته و مسئولین سینمایی همت گماشته‌اند تا بودجه‌های در دسترس را به فیلم‌هایی اختصاص دهند که مروج اخلاق باشند. با این حال در گزارش مدیران سینمایی نام آثاری به چشم می‌خورد که هیچ بویی از اخلاق‌گرایی نبرده‌اند و صرفا فروش چشمگیر داشته‌اند؛ مانند فیلم فسیل. برای ساخت فیلم‌هایی نظیر فسیل، نیازی به وجود سازمان سینمایی نیست. اگر همه‌ی امور را رها کرده و به کار خود مشغول باشیم، باز هم فیلم‌هایی از این دست ساخته خواهند شد. سلیقه برخی از مدیران سینمایی، معطوف به «فیلم‌ها و فیلمنامه‌های آمریکائی» است. با این وصف جایی برای پرداختن به سینمای مستقل باقی نمی‌ماند. همانطور که در روال فیلمسازی دولتی، نقش مردم نادیده گرفته می‌شود؛ در فضای فیلمسازی روشنفکرانه هم نگاه معطوف به جشنواره‌ها، مردم را از معادلات حذف می‌کند. شاید در مقایسه آماری، تعداد مخاطبین فیلم‌هایی از تبار فیلم فسیل زیاد باشند، اما ماندگاری آثار سینمای مستقل در اذهان مردم، قابل قیاس با سینمای تجاری صرف نیست. جریان سینمای مستقل و آوانگارد در جهان، در قیام علیه جهان غالب آمریکائی شکل گرفت و سعی بر اثبات این نکته داشت که فضای حاکم، تنها راه پیش‌روی سینماگران نیست. در راه اثبات این نکته، این جریان به شیوه‌های بیانی نوینی دست یافت. فیلم‌های جریان مستقل، از التزام شخصی شدید فیلمساز برای بیان قصه‌ به شیوه‌ی شخصی و متفاوت شکل می‌گیرند. این درحالی است که در جریان سینمای تجاری، فیلم‌ها در قالب ژانرها ساخته و پرداخته می‌شوند. اساس شکل‌گیری ژانر در سینما، بر مبنای فروش و سوددهی اقتصادی قرار گرفته است. در سینمای استودیوی هالیوود، مولفه‌های شاخص فیلم‌های پرفروش برای ساخت فیلم‌های بعدی مورد استفاده قرار می‌گرفتند تا موجب تکرار همان نتایج و موفقیت‌ها شوند. یکی از مولفه‌های سینمای تجاری، توانایی مستغرق کردن مخاطب در وهمی است که ایجاد می‌کند. سینمای آوانگارد علیه این استغراق شورش می‌کند. برای مثال فیلمسازی مانند گدار در برخی از آثار خود، از هماهنگ بودن صدا و تصویر اجتناب می‌کند، تا توهم واقعیت برای مخاطب ایجاد نشود. شاید بتوان آثار شهید آوینی در مجموعه روایت فتح را نیز جلوه‌ای از سینمای مستند مستقل و تجربی دانست. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست چهارم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر 🔺موضوع: نسبت سینما با نظریه و حکمت 🔸مقدمه در نشست امروز، به بررسی نسبت نظریه و حکمت با سینما می‌پردازیم. انشقاق بین نظر و عمل در دانشگاه‌ها و محافل آکادمیک سینمایی امری پذیرفته شده است. در این نشست نگاهی دوباره به این مساله خواهیم داشت. 🔹سید مهدی ناظمی دوگانه‌ی «مطالعاتی» یا « تولیدی» نه تنها در سینما که اساسا در هنر هم معضل‌آفرین است. باید گفت در کشور ما، بیشتر از بعد مطالعاتی، تولید و ساخت آثار هنری در این دوگانه مورد توجه قرار می‌گیرد. آیا حکمت هنر، جلوه‌ای از حیطه‌ی مطالعات هنر است؟ در این جلسه به بررسی نسبت بین حکمت و فلسفه هنر می‌پردازیم. از آن‌جایی که سینما یکی از مهم‌ترین پدیده‌های هنری است، پرداختن به ترکیب فلسفه‌ و حکمت سینما هم ضرورت می‌یابد. لازم است توجه شود که فلسفه‌ی سینما با وجود تبادلاتی که با فلسفه‌ی هنر دارد اما از ذیل آن خارج شده و خود یک رشته مجزا تلقی می‌شود. 🔸جمال احمدی جداسازی فکر از عمل در حوزه سینما، در کشورهایی که صاحب سینما هستند و می‌توان گفت سینما در آنجا به طور کامل محقق شده، به وضوح دیده می‌شود. اما در کشور ما، این اتفاق بدون بررسی و فکر، و از هم گسیخته رخ می‌دهد. در عملی‌ترین محافل آموزشی سینمای کشور، کتاب‌هایی تدریس می‌شوند که عمیقا نظری و پژوهشی هستند. فارغ از مباحث عملی یا نظری، در انتخاب و ترجمه کتب آموزشی سینما، نگاه فلسفی آثار هم مورد غفلت قرار می‌گیرد. به طور کلی می‌توان گفت فضای پژوهشی مطالعات فیلم در کشور رو به سوی پرسش‌های فکری و فلسفی ندارد. طرح مباحث حکمی و فلسفی در حوزه هنر و سینما، در چنین فضایی محدود به ارائه‌های پایان‌نامه‌ای شده و معطوف به طرح پرسش‌های اساسی نمی‌شود. در میان تعابیر و ترکیب‌های اجرایی متعددی که وجود دارد، تعبیر دانش‌بنیان ، در صنعت عامل گره زدن نظر با عمل است. مع‌الاسف در فضای مشهور، مراجعان به حکمت و فلسفه، «پژوهشگر» قلمداد شده و از حوزه عمل رانده می‌شوند. این معضلی است که شهید آوینی هم مبتلای به آن بوده است. با وجود تجارب عملی آوینی، حرف‌های او، «نظریه» فهم می‌شد. در غیاب عامل پیوندزننده حوزه فکر و عمل، ماحصل پژوهش‌ها در کتابخانه‌ها تلنبار شده و تولیدات هم به هیاهویی برای هیچ مبدل می‌گردند. لفظ دانش بنیان، این عامل پیوندزننده است. 🔹سید مهدی ناظمی ارسطو معتقد است دانشی در وجود انسان نهفته است که موظف است بین فضائل عقلانی انسان و  فضائل اخلاقی او هماهنگی و تعادل ایجاد کند. در نگاه ارسطو؛ شعر که باطنی‌ترین صورت هنر است در تراژدی تجلی یافته و درام، محاکات از باطن اعمال انسان است. به بیانی دیگر، مساله اصلی هنر، حقیقتی است که در آثار هنری از آن پرده‌برداری می‌شود. به عبارتی گزارش وقایع تاریخی، به صورت اتفاقات پرداخته و هنر، به بطن زیبایی یا زشتی آن‌ها نفوذ می‌کند. اینجاست که می‌توان گفت هنر به اخلاق متصل می‌شود. حکمت از آن حیث که به معنای لگام زدن و هدایت کردن است، با عمل نسبتی تنگاتنگ دارد و باعث می‌شود انسان در جای درست بایستد. حکیم، دانش تصمیم‌گیری درست در موقعیت را دارد که این امر در مراکز آموزشی تدریس و عرضه نمی‌شود. با نظر به تاریخ سینما در می‌یابیم که بعد از ظهور این پدیده، رفته رفته هنر در آن متجلی شده و فیلمسازان نامداری چون برگمان بدون آنکه در محافل آکادمیک به پژوهش یا تحصیل پرداخته باشند مفاهیم عمیق فلسفی را در آثار خود راه داده‌اند. می‌توان گفت فیلمسازانی مانند برگمان حرکتشان را از دانش به سوی عمل آغاز نکرده‌اند بلکه مبدا حرکتشان حکمت بوده است. برای خلق آثار هنری، باید مشق کرد و بدون انجام کار عملی تولید آثار ماندگار محقق نمی‌شود. اما باید متوجه این نکته نیز بود که آموختن تکنیک اصل راه نیست و تنها به گشوده شدن هنرمند یاری می‌رساند. 🔸جمال احمدی با نگاهی به تاریخ، می‌توان گفت جدا شدن فکر و عمل در عالم بشر جدید، به اقتضای زمان از یک برهه به‌خصوص ظهور یافته است. در نگاه تقلیدی، بدون توجه به این علل و ریشه‌های این رویداد، از این جداسازی در سینما متضرر خواهیم شد. عموما نابه‌سامانی‌های مدیریتی و اجرایی در فضای سینما، به اشخاص و جریان‌ها نسبت داده می‌شود حال آنکه جای یک نگاه فکری و عمیق که از نسبت بین سینما و زندگی و تعلقات انسان‌ها پرسش کند در این میان خالی است. نگاه انقلاب اسلامی اگر معطوف به سرچشمه پدیده‌ها نباشد، لاجرم تقلیدی خواهد شد و این تقلید فرصت نفس کشیدن و فکر را از افراد می‌گیرد. نگاه دانش بنیان در عین توجه به این سرچشمه‌ها فضای انجام کار عملی را هم مهیا خواهد ساخت. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست پنجم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر - بخش اول 🔺موضوع: سینما و روایت قدس 🔸مقدمه ظهور طوفان الاقصی، آغازگر ایجاد نسبتی نوین بین جهانیان و پدیده‌ها است. در نشست پنجم، از سلسله نشست‌های «تاملاتی در مسائل کنونی سینمای ما»، به نسبت این پدیده با سینما خواهیم پرداخت. بجاست اگر بپرسیم ضرورت پرداختن سینمای داستانی به مسئله قدس چیست؟ اقتضای نگاه امروز سینما به این پدیده چیست و با گذشته چه تفاوت‌هایی دارد؟ 🔸سید مهدی ناظمی پرداختن به مسئله‌ی امروز غزه، از دو جنبه قابل توجه است. نخست از وجه سینما و بعد از آن از منظر انسانیت. امروز در قدس، در حال تجربه یکی از بنیادین‌ترین رویداد‌های سیاسی جهان هستیم. لازم است توجه شود که در این تعبیر، لفظ سیاست، دلالت بر معنای عام و رایج سیاست ندارد بلکه ناظر به عمومیت این پدیده نزد عالمیان است. اساسا سینما، سیاسی‌ترین گونه هنری است که انسان آن را تجربه کرده است. با نگاهی به تاریخ، درمی‌یابیم که عمیق‌ترین تحولات سینمایی جهان، نشات گرفته از تحولات سیاسی بوده است. هر سینمایی که در پی منتزع شدن از سیاست باشد، خود سیاسی است؛ به گونه‌ای متفاوت. در حقیقت این نوع سینما، خود خادم سیاست نئولیبرالیستی است. اساسا برای اینکه سینما در کشور تحقق پیدا کند و از انفعال، سستی و بی‌محتوایی موجود نجات یابد، به مسئله‌ی فلسطین نیازمندیم. این در حالیست که فلسطین هم برای روایت شدن به سینما نیازمند است. باتوجه به سیطره‌ی جهانی امپریالیسم بر رسانه‌های دنیا، تنها سینمایی که می‌تواند رهبری روایت فلسطین را برعهده بگیرد، سینمای ایران است. 🔹جمال احمدی وجه سیاسی سینما، از آن حیث که به عمومی بودن آن دلالت دارد، با گذر زمان کمرنگ‌تر می‌شود. زیرا بشر مدرن که نسبتش با پدیده‌ها تماما ابزاری است، تمایلی به شرکت در مراسم‌های جمعی ندارد. بنابراین دیگر سینما معنای خود را از دست خواهد داد و تولیدات، منحصر به فیلم‌هایی خواهد شد که رویدادی مردمی رقم نخواهد زد. پس از گذشت یک سده از ورود سینما به کشور، هنوز نسبت عمیقی بین مردم و سینما برقرار نشده و محدود به تجربیات ابزاری و سطحی است. سینما در موطن خود، تفریح طبقات فرودست جامعه است حال آنکه ورودش به ایران، یک تفریح درباری و منسوب به اشراف تلقی می‌شود. می‌توان گفت در طول عمر سینمای ایران، تنها جایی سینما به معنای حقیقی خود نزدیک می‌شود که از فاصله‌ی خود با زندگی مردم می‌کاهد. مسئله‌ی فلسطین، منشا وفاق بین مردم است. جایگاه سینما، پاسخ دادن به عطش شدید مردم نسبت به شنیدن روایت غزه‌ است. بنابراین می‌توان گفت سینما برای احیای خود، نیازمند به فلسطین است. مسئله‌ی اصلی هنر، پرداختن به چگونگی است. با نظر به مباحث فوق، می‌توان گفت نسبت سینما در مواجهه با مسئله فلسطین ابزاری نیست و انتظار می‌رود با پرداختن به غزه، یک زبان جدیدی در سینما شکل بگیرد. مدت‌هاست که از مسیر دانش بنیان در سینما می‌گوییم و با تجربه‌های عملی به انتظار تحقق زبان جدید سینما هستیم. پدیده‌ی غزه، همان موعودی است که زمان به سرانجام رسیدن این انتظار است. در حقیقت مسئله‌ی امروز غزه، شب قدر تاریخ است. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست پنجم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر - بخش دوم 🔺موضوع: سینما و روایت قدس 🔸سید مهدی ناظمی قاطبه فضای رسانه‌ای جهان در پرداختن به مسئله فلسطین، در دست رسانه‌های ترک زبان یا عربی است و از این نظر ایران فعالیت قابل توجه‌ای ندارد اما باید توجه شود که رسانه‌ها تنها به گزارش آمار شهدا و خسارات می‌پردازند. وجهی که در رسانه‌ها به آن پرداخته نمی‌شود، مربوط به تروریسم فرهنگی در غزه است. بطن تمدن فرهنگ غرب در خاورمیانه، در پی محو کردن فرهنگ غزه از جهان و بی‌تاریخ کردن فسلطینیان است. اهمیت پرداختن سینما به مسئله‌ی فسلطین، در بیان وجوه مکنون این رویداد است. سینما می‌تواند ارتباط مسئله غزه با مردم را به درستی روشن ساخته و فهمی از تاریخ ارائه دهد. 🔹جمال احمدی مواجهه انسان با جهان، از زمان یونان باستان معطوف به ذهنیات خود شده و از شناخت حقیقت فاصله می‌گیرد. می‌توان گفت دوگانه جست‌وجوی حقیقت و زبان قدرت، از ابتدای خلقت وجود داشته است. اما تاریخ نشان می‌دهد تروریسم فرهنگی که ماحصل زبان قدرت است، موفق به محو حقیقت نشده است. اساسا پدیده استعمار بر اساس نگاه قدرت محوری است که بی‌توجه به مناطق مختلف جهان و ساکنانش، در پی حذف موانع و تمتع بی‌وقفه است. سینما مولود این نگاه معطوف به قدرت است و ساده‌انگارانه است اگر بیندیشیم که به راحتی می‌توان از ادبیات قدرت حاکم بر آن رهایی یافت. از بین تمام شاخه‌های هنری، سینما قرابت بیشتری با ادبیات قدرت حاکم بر جهان مدرن دارد و سایر حوزه‌های هنری را به خدمت خود می‌گیرد. باید توجه داشت که تمام پدیده‎‌های برخاسته از ادبیات قدرت، در دایره این ادبیات باقی نمی‌مانند. برای مثال سینما بعضا در ارتباط با مردم به جلوه‌گری شاعرانه حقیقت پرداخته و نشان داده است که می‌تواند پا از این دایره بیرون بگذارد. قابل توجه است که نام آثاری در ردیف شاخص‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما می‌درخشد که در آیینگی حقیقت موفق‌تر بوده و نسبت حقیقی‌تری با مردم برقرار کرده‌اند. در شب قدر تاریخ، فرصتی مهیا شده است که تکنیک بر اساس ادبیات حقیقت‌جویانه ره صد ساله را یک شبه طی کرده و زبان جدید سینما را محقق سازد. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست ششم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر 🔺موضوع: مسائل پخش در سینمای ایران 🔸مقدمه یکی از مشکلات اساسی امروز سینمای ایران مساله‌ی پخش است. باوجود شمار قابل توجه تولیدات سینمایی سالانه، برخی از آثار از موانع پخش عبور نکرده و فرصت ارتباط با مخاطب را پیدا نمی‌کنند. در نشست امروز با عنوان "مسائل پخش در سینمای ایران"، برآنیم تا از حجاب‌ها و موانع مسیر پخش در سینما پرسش کنیم. 🔹محمدجواد حاجیان اگر سینما را صنعت تلقی کرده و اقتصاد را عامل گرداننده‌ی چرخ آن بدانیم، پرواضح است که به مساله‌ی پخش و استقبال مردمی برمی‌خوریم. در وضعیتی به سر می‌بریم که در هزار شهر بی‌سینما، امکان اکران فیلم وجود ندارد. با نگاهی به آمار فروش درمی‌یابیم که بیش از نیمی از میزان فروش سالانه فیلم‌ها، در پایتخت اتفاق می‌افتد. این در حالیست که بخش اعظمی از فروش پایتخت، مربوط به مناطق شمال شهر است. می‌توان گفت اقتصاد سینما را پردیس‌های سینمایی شمال تهران رقم می‌زنند. از مقدمات فوق می‌توان نتیجه گرفت در فضای پخش، عدالت رسانه‌ای وجود ندارد. جریان پخش سیار برای تحقق این عدالت رسانه‌ای شکل گرفت. هدف از این اقدام، رساندن فیلم‌ها به دست مخاطبین اصلی‌شان، مردم، بود. ضمن اینکه چرخ سینما هم با این رویکرد خواهد گشت. با تجهیز مساجد و سالن‌های بلااستفاده‌ی شهرستان‌ها، بدون تحمیل هزینه اضافه به وزارت ارشاد، از دل مردم اقدام به پخش فیلم‌ها کرده‌ایم. اگر فیلمساز مطمئن باشد که آثارش در سیستم پخشی سالم به دست مخاطب می‌رسد، دیگر صرف فروش گیشه هدف اصلی‌اش نخواهد بود و دست به ساخت آثار مفیدتری خواهد زد. برای برخی از سازمان‌های دولتی مساله‌ی پخش، هنوز رسمیت نیافته است. اختصاص بودجه‌های مقرر به ساخت فیلم‌های بی‌مخاطب که صرفا برای پر کردن رزومه‌ها در دستور کار قرار می‌گیرد، معضل پخش در سینما را حل نخواهد کرد. بزرگ‌ترين دغدغه‌ی دبیرخانه پخش مردمی عمار، توسعه‌ی تجربه پخش مردمی است. در این مسیر تکیه بر توان مردمی است و با سازمان‌ها ارتباط قابل توجهی نداریم. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست هفتم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر - بخش اول 🔺موضوع: مردمی سازی سینما 🔸مقدمه همانطور که از عنوان این نشست مشخص است، موضوع گفت‌وگوی امروز، مردمی‌سازی سینماست. در کشورهای توسعه یافته شاهد سازوکارهای تعریف شده برای مشارکت مردم در امر فیلمسازی هستیم. این در حالیست که سینما در کشور ما دولتی است و مردم نقش قابل توجهی در آن ندارند. 🔹 احمد مقیمی امکان تحقق مشارکت مردم در سینمای ایران وجود دارد، همانطور که در سینمای غرب هم هست. مساله اصلی اینجاست که این امر در کشور ما صرفه اقتصادی ندارد.  راه برای ثبت شرکت‌های فیلمسازی باز است اما مساله این است که با نمایش فیلم‌ها سرمایه اصلی باز نمی‌گردد. سوال اینجاست که تعبیر «مردمی سازی سینما» به چه معناست؟ فرض کنیم چرخه اقتصاد سینما بچرخد و ده‌ها شرکت سینمایی هم ثبت شود. آیا در این صورت می‌توان گفت که سینما به طور کامل مردمی‌سازی شده است؟ برخی‌ها تعبیر مردمی‌سازی سینما را حمایت از حلقه‌های میانی بین حاکمیت و مردم معنا کرده‌اند. در شبکه پخش و نمایش، سازمان عمار؛ و در فضای تولید، سازمان اوج اینگونه شکل گرفته‌اند. آیا این سازمان‌ها، خود شعبه دیگری از فارابی و امثالهم نیستند؟ به نظر می‌رسد بحث مردمی سازی با شکل گیری این سازمان‌ها هم محقق نمی‌شود. می‌توان مردمی‌سازی سینما را اینگونه تعریف کرد:«سینما در زندگی مردم نقشی فراتر از یک محصول در کنار سایر محصولات مصرفی داشته باشد.» در این تعریف سینما به مثابه یک راه تلقی می‌شود که عمده مسائل فکری و فرهنگی مردم را جواب می‌دهد. آیا می‌توان به الگویی در تهیه فیلم‌های سینمایی رسد که مردم نقش‌آفرینان اصلی آن باشند؟ الگویی که در آن مردم صرفا تامین کننده‌های مالی نباشند و در فرآیند تولید نقش اساسی داشته باشند. همان‌طور که در بحران‌هایی مانند سیل و زلزله، تکیه بر توان مردمی است، می‌توان در اموری مانند ترابری و تدارکات و.. روی کمک مردم حساب کرد. لازمه حضور فعال مردم در فرآیند تهیه و تولید آثار سینمایی درک این معناست که محصول نهایی قرار است دردی از زندگی روزمره را دوا کند. هنر اینجاست که افراد دغدغه‌مند این حوزه بتوانند مردم را توجیه کرده و اهمیت این موضوع را روشن سازند. در این نگاه صرفا سرمایه مردم مورد توجه قرار نگرفته و تک به تک افراد با استعدادها و توانمندی‌های بخصوص خودشان موضوعیت پیدا می‌کنند. ممکن است در این مسیر برخی از سازمان‌های عریض و طویل این نوع کار را به استهزا گرفته و غیر حرفه‌ای قلمداد کنند اما باید توجه کرد که در این نگاه صرفا تجارت مدنظر نیست و توجه به مردم حرف اول را می‌زند. 🔸جمال احمدی می‌توان گفت مردم و در درجه بعدی مسئولین، سینما را امری ضروری نمی‌بینند. برای بسیاری از مسئولان سینمایی، سینما صرفا یک شغل است در کنار سایر حرفه‌ها. در سایر محورهای توسعه هم وضع به همین منوال است. عدم درک ضرورت و نقش سینما در زندگی امروز، موجب این می‌شود که در هر جایگاهی هستیم صرفا به دنبال رفع تکلیف بوده و نسبتی با کارها برقرار نکنیم. باید در جهت تبیین ضرورت پرداختن به سینما برای مردم آن هم در اوضاع آشفته فرهنگی امروز، تلاش کرد. همانطور که در دوران دفاع مقدس، فارغ از نگاه تخصص‌محور توانستیم بحران‌ها را با کمک‌های مردمی حل کنیم، امروز هم می‌توان به قرار گرفتن مردم در کنار عوامل سینمایی امیدوار بود. امروز، و در بحبوحه‌ی جنگ روایت‌ها، نهادهای هنر و رسانه؛ چه نسبتی با جهاد تبیین دارند؟ شاید تنها راه پیش‌رو، زدن نیروهای مردمی به خط مقدم فضای هنر و رسانه امروز؛ و باز کردن راهی جدید پیش‌رو دیگران است. همان اتفاقی که در دفاع مقدس بعد از فراخوانده شدن مردم توسط امام افتاد و ادبیات جنگ را به طور کلی دگرگون کرد. تا وقتی که فضای فکری تبیین نشود، صرف روی آوردن به مشارکت اقتصادی مردم در تولید، راه جدیدی باز نمی‌کند. انتظاری که می‌توان از سازمان‌های دولتی در جهت تحقق این امر داشت، آماده‌سازی بستر این مشارکت مردمی است. #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰گزیده‌ای از صحبت‌های نشست هفتم بخش جنبی جشنواره فیلم فجر - بخش دوم 🔸 احمد مقیمی اساسا دوگانه سازی «مردمی یا دولتی»، خلاف آرمان‌های امام و انقلاب است. باید درک درستی از میدان حضور سازمان‌های دولتی متولی امور سینمایی داشت. بعضا در سطوح بالای مدیریتی، شاهد تصمیم‌گیری‌های به حقی هستیم که در بدنه‌ی کارشناسی متوقف شده و به اجرا درنمی‌آیند. در بدنه کارشناسی، دو عامل «فهم کارشناس» و «متر و معیار سنجش» او، عوامل توقف تحول‌آفرینی است. شاهد این هستیم که بسیاری از دغدغه‌مندان تحول‌آفرینی در فضای فعلی سینما، بعد از ورود به این عرصه، شهادت و مفاهیم ارزشی را موضوع کار خود کرده و از تعمیم این مفاهیم به پشت‌صحنه کارهایشان اجتناب کرده‌اند. کما اینکه در سطوح بالاتر، سازمان‌هایی مانند اوج هم با این اندیشه وارد چرخه تولید شده و بعد از مدتی به خیل نهادهای دیگر پیوسته‌اند. باید با انجام کار عملی نشان داد که مردمی‌سازی سینما، امری قابل تحقق و شدنی است. در محافل و گعده‌های فکری، به جای دعوت از چهره‌های فضای مدیریتی، باید سراغ افراد تصمیم‌ساز رده دوم رفت که مانع ایجاد تحول‌اند. 🔹 جمال احمدی   در چهل و دو سالی که از عمر جشنواره فیلم فجر گذشته است، چقدر به نقش و جایگاه آن در انقلاب اسلامی اندیشیده‌ایم؟ در مسیری که جشنواره تا امروز طی کرده است، چه اندازه تحول آفریده است؟ مدیران پایتخت‌نشین، فرصتی برای شرکت در جمع‌های فکری ندارند. این درحالیست که در اصفهان چنین فضایی مهیاست. باید توجه داشت در مواجهه با مسئولان، باید به طرح پرسش پرداخت و این معنا، با مطالبه‌گری متفاوت است.  خلاء ادبیات وحدت‌آفرین باعث می‌شود هنرمندان و مسئولین خود را در مسابقه‌ی دو تصور کرده و برای برنده شدن، از هم پیشی بگیرند. نقش سازمان‌های سینمایی به جای بسترسازی، فیلمسازی است حال آنکه باید به حمایت از فیلمسازان پرداخته شود. اگر فیلمسازان تازه‌کار از سد تامین بودجه هم عبور کرده و پیش آیند، پشت موانع قانونی سازمان‌ها زمین‌گیر خواهند شد. امروز سینمای غرب در حال تقلید از دوران طلایی خود است. این درحالیست که ما سینمای تقلیدی امروز غرب را سرمشق خود قرار داده و در حال تقلید از مقلد به شکلی آشفته‌ایم. اگر نظر به تحول داشته باشیم، باید مدام در حال تحقیق و توسعه باشیم نه سری دوزی از نمونه‌های موفق.  #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🎞 گزیده‌ای از دومین نشست بخش جنبی جشنواره فیلم فجر اصفهان 🔺نسبت آموزش و تولید در سینمای ما 🔸 با حضور سید محمد طباطبایی و مجید صدیقی 📆 دوشنبه ١۶ بهمن ١۴٠٢ 🏢 سالن سوره #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🎞 گزیده‌ای از پنجمین نشست بخش جنبی جشنواره فیلم فجر اصفهان - بخش اول 🔺سینما و روایت قدس 🔸 با حضور سید مهدی ناظمی 📆 پنجشنبه ١٩ بهمن ١۴٠٢ 🏢 سالن سوره #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🎞 گزیده‌ای از پنجمین نشست بخش جنبی جشنواره فیلم فجر اصفهان - بخش دوم 🔺سینما و روایت قدس 🔸 با حضور سید مهدی ناظمی 📆 پنجشنبه ١٩ بهمن ١۴٠٢ 🏢 سالن سوره #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🎞 گزیده‌ای از هفتمین نشست بخش جنبی جشنواره فیلم فجر اصفهان 🔺مردمی‌سازی سینما 🔸 با حضور احمد مقیمی 📆 ٢١ بهمن ١۴٠٢ 🏢 سالن سوره #جشنواره_فیلم_فجر #سینما_و_راه_دانش_بنیان 🆔 @ghabe_hasht

🔰سلسله نشست‌های بخش جنبی جشنواره فیلم فجر اصفهان 📆 بهمن ١۴٠٢ #سینما_و_راه_دانش_بنیان جلسه اول جلسه دوم جلسه سوم جلسه چهارم جلسه پنجم جلسه ششم جلسه هفتم 🆔 @ghabe_hasht