🎃آسیب های #روانشناختی در فرزندان ما خود را چگونه نشان می دهد؟ 👇👇👇👇👇👇 ⁨ ⁨ ⁨ گاهی پیش می‌آید که با شنیدن صدای پدر یا مادر، ناگهان احساس 🔸عصبانیت، 🔸بی‌قراری یا 🔸تنش به ما دست می‌دهد، حتی اگر آن‌ها چیز خاصی نگویند. این واکنش ممکن است برای خودمان هم «عجیب یا ناراحت‌کننده» باشد، اما دلایل روان‌شناختی کاملاً قابل فهمی پشت آن وجود دارد. در بسیاری از موارد، ذهن ما به‌طور ناخودآگاه 🔸صدا و حضور🔸 والدین را با 🔸تجربه‌های گذشته‌مان پیوند می‌زند. مثلاً اگر در کودکی بارها در برابر صدای آن‌ها تجربه‌ی 🔹انتقاد، 🔹فشار، 🔹تحقیر یا 🔹کنترل شدن داشته‌ایم، مغز ما این صدا را با «خطر» یا «تهدید» یکی می‌بیند. به همین دلیل، حتی در شرایط فعلی که شاید خطری وجود ندارد، شنیدن صدای آن‌ها می‌تواند «سیستم هشدار مغز» را فعال کند و باعث شود احساس عصبی بودن یا دفاع پیدا کنیم. این واکنش در مغز ما از طریق بخشی به نام «آمیگدالا» یا بادامه مغز اتفاق می‌افتد، که مسئول پردازش «احساس ترس و تهدید» است. گاهی فقط شنیدن یک جمله از والدین کافی‌ست تا مغز ما وارد حالت دفاعی شود، بی‌آنکه خودمان دقیقاً بدانیم چرا. از سوی دیگر، اگر فرد در رابطه با والدینش «احساسات حل‌نشده‌ای» مثل خشم، دلخوری یا ناامیدی داشته باشد ، مثلاً احساس کند که 🔸هرگز دیده نشده، 🔸دوست داشته نشده یا 🔸آزادی‌اش محترم شمرده نشده، این احساسات ممکن است سال‌ها در ناخودآگاه ذخیره شده باشند و با یک محرک ساده مثل صدای آن‌ها دوباره فعال شوند. گاهی هم این عصبانیت به‌خاطر 🔸نبودن مرزهای سالم بین فرد و والدینش است. در این حالت، فرد با شنیدن صدای آن‌ها حس می‌کند دوباره به 🔹نقش کودکِ ناتوان یا 🔹وابسته برگشته، و این برگشت به حالت قبلی باعث تنش می‌شود. 🟡 مهم است بدانیم که این نوع واکنش‌ها نشانه‌ی «بی‌احترامی» یا «بد بودن» فرد نیست، بلکه نشانه‌ی 🔸وجود تجربه‌های هیجانی حل‌نشده🔸 است. با آگاهی، خودشناسی و گاهی کمک از روان‌درمانی، می‌توانیم این واکنش‌ها را بهتر درک کنیم، ریشه‌شان را پیدا کنیم، و کم‌کم بتوانیم خود را از آن حلقه‌های ناخودآگاه رها کنیم. #محمد_فروهر | عضو شوید👇 https://eitaa.com/joinchat/600440835C70c35d8d3e