🔴ماکیاولیسم دینی ◾️رهبر معظم انقلاب : "بنده هرگز نمی خواهم کلمه‌ای بر زبان جاری کنم که اگر کسی دچار مشکل اخلاقی است از این حرف بنده تشویق شود که آن مشکل را سهل و کوچک بشمارد. ۱۳۸۱/۹/۷ ◻️جدیّت امام خمینی(ره) در صیانت از حریم عفاف و حجاب را بگذارید کنار فضای ذهنی آلوده‌ برخی نخبگان در جبهه انقلاب که دچار ماکیاولیسم دینی شده اند. 🏛مدرسه انقلاب 🆔 @darseenghelab

🔹 مراسم جشن به مناسبت فرا رسیدن سالروز ولادت حضرت زهرا (علیها‌السلام) و امام خمینی (رحمةالله‌علیه)🔹 در بیت شریف حضرت امام خمینی ره- قم 🔸به کلام حجت‌ الاسلام و المسلمین پناهیان 🔸با نوای جناب آقای اردستانی ⏰ زمان: چهارشنبه ۱۹ آذرماه، راس ساعت ۱۵:۴۵ 📍 مکان: قم، میدان روح الله، بیت شریف امام خمینی (رحمة الله عليه) 🆔 @KHAMENEI_QOM

جشن خوبی در بیت امام در قم تدارک دیده شده که اقدام جدید و موثری است. الحمدلله منزل امام از حصار فرسودگان و خستگانی که هیچ کاری بلد نبودند خارج شده و فعالیت های مستمر و خوبی در آن اتفاق می افتد ان شاء الله چنین تحولاتی در سایر اماکن انقلابی و تاریخی شهرها رخ بدهد و این اماکن از حصار نهادهای فشل خارج و به دست جوانان انقلابی بیافتند. یادمان باشد که گردشگری حوزه تاریخ انقلاب یکی از بسترهای فوق العاده موثر در ساخت حافظه تاریخی انقلابی است

▪️تولّد شکاف نظری بر مدار عمل‌گرایی: نقطۀ آغازِ چرخش هویّتی مهدی جمشیدی ۱. گفته‌های ساختارشکنانۀ مصطفی پورمحمدی که «دبیر کلِ جامعۀ روحانیّت مبارز» است، مرا برانگیخت که دربارۀ این تشکّل، تأمّل کنم. نه‌فقط او، بلکه هاشمی‌رفسنجانی و حسن روحانی نیز جزو این تشکّل بودند. نمی‌توان تردید کرد که چرخش‌های جدّی و بنیادین در این تشکّل وجود داشته و شیب اینان به سوی «عمل‌گرایی» گرایش یافته است. البته در میان اعضای این تشکّل، تفاوت‌هایی وجود دارد، اما سخن از جریان غالب و روایت نمایان است، نه تمایزهای موردی و شخصی. من از کنشِ سیاسی این عاملیّت‌ها، به وجه ساختاری رسیدم و دربارۀ آن، پرسش و قضاوت کردم. خواه‌‌ناخواه، این تأمّل به مهدوی‌کنی نیز راه می‌یابد که در رأس این تشکّل بود. سپس درنگ کردم که آیا در دورۀ حیات ایشان، روند عمل‌گرایی شکل گرفت، یا این وضع، حاصل فقدان او بود. دریافتم که «نخستین رگۀ عمل‌گرایی»، در میدان انتخابات دهۀ نود پدید آمد؛ چنان‌که ایشان کوشید برای پیروزی نیروهای این‌سویی در انتخابات، انگارۀ ائتلاف و وحدت را مطرح کند تا شاید قدرت از نیروهای لیبرال ستانده شود. انگیزۀ وی، صواب و صلاح بود، اما مسیری که انتخاب کرد، ماهیّت عمل‌گرایانه داشت. لازمۀ این مسیر، «تنازل از ارزش‌ها» برای توفیق در انتخابات بود؛ به این معنی که باید برای تحقّق وحدت، «صلاحیّت‌های هویّتی» کم‌رنگ می‌شدند و قدرت در میان نیروهای این‌سویی توزیع می‌گردید. این منطق، «سهمیه‌بندیِ قدرت سیاسی» در میان نیروها بود که پس از این مقطع، به سنّت سیاسی تبدیل شد. پیش از این، لیبرال‌های ایرانی – اصلاح‌طلبان – از این منطق عمل‌گرایانه بهره گرفته بودند و اینک همان منطق، در درون جبهۀ انقلاب و در میان برخی از نخبگان و سرآمدان آن، بازتولید می‌شد. این لحظۀ سیاسی، «نقطۀ آغاز عمل‌گرایی» بود و چنین شد که اصالت قدرت بر اصالت هویّت غلبه یافت. ۲. روشن است که چنین قضاوتی، فقط دربارۀ یک بُرش کوچک از حیات سیاسیِ مهدوی‌کنی است و هرگز، تمامیّت کنش‌های وی را در برنمی‌گیرد. حَسنات و خدمات ایشان، تحسین‌برانگیز است و سخن در مقام نفی و انکار کلّی نبود، بلکه از آن کلّیّت مبارک، یک تکّه برگرفته شد و دربارۀ همین تکّه، نقادی شد. دیگرانی که از سرِ تعصّب یا غفلت، «ارزیابی موردی» را تعمیم دادند و طرد و نفیِ مطلق را نتیجه گرفتند، تفسیربه‌رأی کردند. حتّی غرض، شخص ایشان نیز نبود، بلکه یافتن «نقطۀ آغاز عمل‌گرایی» بود. آن تأمّل، به این نقطه رسید و صریح، بیان گردید. آنچه‌که بعدها در جامعۀ روحانیّت مبارز و نیروهای اصول‌گرا رخ داد، امتداد و بسط همین منطق بود. آن اشتباه در آن دورۀ تاریخی، شاید حتّی اشتباه نیز انگاشته نمی‌شد، اما آنچنان گسترش یافت که همۀ اصول‌گرایی را به تصرّف خود درآورد و اصول‌گرایان، «عمل‌گرا» شدند. اکنون اصول‌گرایی، بی‌هویّت و معطوف به قدرت شده است. بدنۀ اجتماعی‌اش را باخته و بدنام و سرگردان شده است. در ابتدا، برای به‌دست‌آوردن بدنۀ اجتماعی، در دالان عمل‌گرایی قرار گرفت، اما چندی بعد، همین را نیز باخت. اکنون کیسه‌اش از دین و دنیا تهی شده و به آخر خطر رسیده است. می‌خواهد با لیبرالیسمِ مذهبی، جامعه را از آنِ خویش کند، اما نمی‌تواند. از عقلانیّتِ انقلابی سخن می‌گوید تا نشان بدهد که نه به جبهۀ لیبرال‌ها تعلّق دارد و نه به جبهۀ انقلابی‌های رادیکال، اما روشن است که در باطن، تشبّه به لیبرال‌ها یافته و فقط در مقام تظاهر، قدری ادای انقلابی‌گری درمی‌آورد. ۳. اما مصباح، هیچ‌گاه تسلیم این سنگ‌بنای معوج نشد؛ او ایستاد و معرفت‌مآبانه به سیاست نگریست و اصالت‌های فکری را قربانی بازی‌های سیاسی نکرد. مصباح، بر «خطوط قرمزِ هویّتی» اصرار ورزید و آرمانش را «پیروزی گفتمانی» قرار داد نه «پیروزی انتخاباتی». مصباح نمی‌خواست از طریق ائتلاف‌های عمل‌گرایانه، به سیاست راه یابد؛ چون می‌دانست این آغاز، سنّتِ سیئه‌ای را بنا خواهد نهاد که آن را پایانی نیست و ادامه می‌یابد تا مسخ و استحاله. وفاق عمل‌گرایانه، یعنی وفاق به هر قیمت، اما مصباح، می‌دانست که فردایِ پیروزیِ انتخاباتی، تضادهای فکری و کشمکش‌های هویّتی از راه خواهند رسید و ائتلاف شب‌انتخاباتی، دوام ندارد. تجربۀ تاریخی نیز نظر وی را تأیید کرد. به‌هرحال، این «شکاف نظری»، یک حقیقت است و ننوشتن دربارۀ آن، گرهی را نمی‌گشاید و نمی‌توان با ندیدن گذشته و منازعات و تقابل‌های آن، جبهۀ انقلاب را بازطراحی کرد. وضع چنان شده که امروز جبهۀ انقلاب، نه‌فقط در سیاست، بلکه در فرهنگ نیز دوتکه شده است. اشارۀ منقول و محتملِ رهبر انقلاب به این‌که باید دربارۀ مواجهه با کشف حجاب، برخی انقلابی‌های مخالف را قانع کرد، بر همین امر دلالت دارد که عمل‌گراییِ سیاسی، به «عمل‌گراییِ فرهنگی» نیز کشیده شده است. https://eitaa.com/mahdi_jamshidi60

🎥 سلسله‌ای با رکورد بی‌سابقه فرار 🔹تنها سلسله‌ای که دو جنگ و سه فرار رو به نام خودش ثبت کرده. 🏛مدرسه انقلاب 🆔 @darseenghelab

⛔️فحاشی آزاد شده؟😳 🧨خبرگزاری تسنیم در واکنش به انتقاد محترمانه دکتر ثابتی از سردار حسن‌زاده نقد تندی نوشته وثابتی را عربده کش،ریاکار، دروغگو(حداقل 5 بار) ناسزاگو و اتهام‌زن خطاب کرده است. 🔻وقتی خبرگزاری وابسته به #سپاه علیه نماینده مردم در مجلس اینطور فحاشی می‌کند، باید پرسید آیا فحاشی آزاد شده؟ 🏛مدرسه انقلاب 🆔 @darseenghelab

در سالهای اخیر، فقط دکتر جمشیدی صورتبندی‌های بسیار عالمانه و دقیقی از ماجرای جریان انقلابی و جریان عملگرای صورتی ارائه کرده است. به نظر میرسد که این ماجرا هر روز عمیق تر می شود و بایستی همه نخبگان جبهه انقلاب در ریشه‌یابی و صورتبندی آن تلاش کنند.

روز مادر برای کسانی که مادر دارن، یکی از بهترین فرصت‌های جهانه و البته برای کسانی که مادر ندارن، یکی از تلخ ترین روزها... قدر مادرتان را بدانید💐

و اما عبدالله شهبازی! عبدالله شهبازی فرزند حبیب‌الله شهبازی از خوانین منطقه فارس است [که به دست عوامل رژیم پهلوی تیرباران شد!] عبدالله شهبازی در نوجوانی عضو تشکیلات مخوف و چپ‌گرای #حزب_توده شد و تا سال۶۱ که به همراه سران توده دستگیر شد، از چهره‌های تئوریک برجسته توده شناخته می‌شد! شهبازی در زندان #تواب شد و بعد از آن کتاب معروف #ظهور_و_سقوط_پهلوی را تدوین کرد. همزمان دو مرکز تاریخ‌نگاری مهم کشور یعنی #مؤسسه_مطالعات_و_پژوهش‌های_سیاسی و #مؤسسه_مطالعات_تاریخ_معاصر را زیرنظر برخی نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران تأسیس کرد. در این دوره نیز کتاب #زرسالاران را تنظیم کرد که به زودی شهرت یافت! او به واسطه همان ارتباطات خاص، در دهه هفتاد و هشتاد، به چهره‌ای شناخته شده در فضای تاریخ‌نگاری کشور تبدیل شد! برخی از مراکز تاریخی و تاریخ‌پژوهان جریان انقلابی برای وی #مرجعیت_تاریخ‌نگاری ساختند؛ از دعوت به برخی ساختارها تا واسپاری پروژه‌های مهم و کارسازی برای حضور در رسانه ملی و ارتباط با طیفی از هسته‌های سخت جریان انقلابی! البته در این میان تک مضراب‌هایی بود که #عدم_اطمینان به او و امثال او را یادآور می‌شد؛ مع‌الاسف این صداها کمتر شنیده شد و گاه با زبان طعنه و زخم‌زبان این هشدارها را سرکوب کردند! نقد او بمعنای نفی محتوای همه کارها و کتابهایش نبود اما دعوت به #مواجهه_محتاطانه_با_عناصر_تواب شرط عقل بود! #فتنه۸۸ البته تاحدود زیادی ماهیت سست فکر شهبازی را عیان ساخت اما حالا دیگر پرده‌ها کنار رفته و او صراحتا از مخالفت با جمهوری اسلامی و تمجید از رژیم سفاک پهلوی سخن گفته است! @rozaneebefarda

📍درنگی در تحلیل‌های عبدالله شهبازی 1. شهبازی به عنوان مورخی پرتلاش و عمیق، به حق، مورد توجه بوده و آثار گرانسنگی تولید کرده است که بسیار قابل استفاده اند. بویژه آثاری مانند زرسالاران یهودی و پارسی که حکم طلای ناب را دارند. 2. دامنه حق و تکلیف نسبت به یک شخصیت #تواب و برگشته از حزب توده باید متناسب باشد. او نه صلاحیت سرپرستی تاریخنگاری انقلاب اسلامی داشت و نه باید انتظار تحلیل‌های جدی بر پایه تاریخنگاری انقلاب اسلامی از او داشت زیرا بنیان های نظریِ اندیشه او بر پایه اندیشه انقلاب اسلامی و امام خمینی(ره) نبوده است. 3. از شهبازی بعید است که با شناخت عمیق از زرسالاری یهودی و پارسی، به حمایت از خاندان پهلوی‌ برسد. خاندانی که عمله فراماسونری و زرسالاری یهود بودند. اتفاقا ایشان در بسیاری از تحلیل های خود به این مضمون اشاره کرده اند که رضاپهلوی مطلوب صهیونیسم، اسرائیل و زرسالاری است. 4. شهبازی نقدهای نادرست متعددی نسبت به جمهوری اسلامی دارد و با متهم کردن جمهوری اسلامی به نگاه ایدئولوژیک، فساد ساختاری و بسیاری از مسائل دیگر، ایران کنونی را در شرایط بن بست و انسداد می بیند. 5. شهبازی جملات روشنی در این مضمون دارد که «مردم ایران به رضاپهلوی تمایل دارند.» در عین حال شخصا هیچ میل و علاقه ای به رضا پهلوی نشان نمیدهد و هرگز شخص او را مورد تایید قرار نداده و حتی در تحلیل وقایع دی 1396، آلترناتیو بودن رضا پهلوی را پروپاگاندایی از سوی کانون های ضدایرانی نامیده بود. 6. به نظر میرسد که شهبازی در سال‌های اخیر دچار تحولات بیشتری شده و علی رغم شناخت های عمیق تاریخی؛ اما در حوزه رسانه دچار خطای شناختی گشته است. وی تحت تاثیر فیک نیوزهای جریان پهلوی و همان پروپاگاندایی که خود اذعان داشت، قرار گرفته و تصور می‌کند مردم ایران واقعا طرفدار رضا پهلوی هستند! 7. در تاثیرگذاری تبلیغات جریان بزک پهلوی میان بخشی از مردم تردیدی نیست اما نشانه جدی‌ای از پذیرش رضاپهلوی به عنوان آلترناتیو جمهوری اسلامی دیده نمی شود. بعکس بویژه پس از جنگ 12 روزه، بسیاری از علاقمندان به رژیم پهلوی، از رضا پهلوی عبور کردند. اساسا میان تمجید از پهلوی بدلیل عصبانیت متاثر از فشار اقتصادی و فشار روانیِ رسانه‌ها، تا دلبستگی به پهلوی و تلاش برای استقرار حکومت دلقکی مانند رضا پهلوی، یک جهان فاصله است اما شهبازی این فاصله را درک نمی‌کند. 🏛مدرسه انقلاب 🆔 @darseenghelab