برخی واژه‌های قرآنی، کنایه‌وار، کوچکی و بی‌ارزشیِ چیزی یا کاری را نشان می‌دهند: قطمیر (۱ بار)، نقیر (۲ بار)، فتیل (۳ بار)، خردل (۲ بار). در تفاسیر معتبر قرآن آمده است که: این واژگان همه کنایه از اشیای کوچک و بی‌ارزش‌اند. بنابراین ما قطمیر را «پَرِ کاه» نقیر را «سرِ سوزن»، «مثقال ذرّة» را «بال مگس» و «به‌اندازۀ ذره»، فتیل را «سر مو» و خردل را «دانۀ ارزن» معنا کرده‌ایم. پاپاسی، هلِ پوک و... معنا نکرده‌ایم، چون زیادی عامیانه هستند. کوچک‌ترین، کمترین و... نباید می‌گذاشتیم، چون کنایه نیستند. 🔵یک مثال: نساء، ۵۳: أَمْ لَهُمْ نَصِيبٌ مِنَ الْمُلْكِ فَإِذاً لا يُؤْتُونَ النَّاسَ نَقِيراً. 🔹 مترجمان دیگر: آيا آنان را بهره ‏اى از حكومت است [كه بخواهند چيزى به مردم دهند و كارساز دنيا و آخرتشان باشند، اگر هم بهره‏ اى باشد] در اين صورت به اندازه گودى پشت هسته خرما به مردم نمی‌پردازند. 🔷 ترجمۀ خواندنی قرآن: مگر آن‌ها سهمی از قدرت و ثروت دارند؟! که اگر هم داشتند، سرِ سوزنی به مردم نمی‌دادند! @qurantr_maleki