🔻دلنوشته‌ای از این روزها🔻 دردی که در مجالس روضه نمی توان گفت: در این روزها و ایام محرم و صفر، در این فکرم که چرا عده‌ای مسابقه گذاشته‌اند در گریاندن مردم. گاهی من روضه می‌خوانم با صوت یا صدا، چون یاد مصائب اهل‌بیت عليهم السلام می‌افتم و هم خودم می‌گریم هم شنونده‌ای باشد می‌گرید. اما اگر گریاندن، شغل من و یا هنر من شود، این را نمی‌توان درک کرد؟! گریاندن منهای گریه در خواننده، یعنی عدم تطبیق فعل و باور (عدم رزونانس عصبی)؛ یعنی عدم تاثیر در جان، یعنی لذت بردن از این کار. چنانچه اگر مستمع نگرید، چه بسا ناراحت شود که نکند، خواندن من خوب نبوده است. می‌خواند و صدایش گریه‌دار است، برای گریاندن دیگران، واقعا چرا؟! این با تباکی فرق دارد. تباکی، یعنی بی توجه به مصیبت نباش. پس به طریق اولی، روضه خوان هم نباید بی‌توجه به روضه در درون باشد. در روایات توصیه نکردند به اینکه برای گریاندن مردم تلاش کنید. مگر نه آن است که باید نیت برای خدا باشد❗️پس اگر روضه خواندن برای خداست، خود روضه‌خوان هم باید حقیقتا محزون و غمگین شود نه صرفا برای مدل خواندن و آهنگ روضه، حالت گریه بگیرد. در روایات، بیشتر براین تاکید شده که بگرید و بگریاند، نه آنکه شغل فرد، گریاندن تنها باشد. امام صادق علیه السلام فرمودند: «کسی نیست که درباره حسین علیه‌السّلام شعری بگوید و بگرید و با آن بگریاند، مگر این که خداوند، بهشت را برایش واجب می‌کند و گناهش را می‌آمرزد. گریاندن تنها یعنی تمسک به هر سبک و شعری و هر آهنگ و حرفی. گریاندن نباید شغل و هنر شود، در غیر اینصورت روضه خوان در طول محرم و صفر بیش از ۶۰ بار یا ۱۲۰ بار روضه بخواند و خود نگرید. این که قلب را سیاه و مکدر می کند. به قول بزرگان معرفت، فرد قساوت قلب می‌گیرد. تا جایی که از بزرگان شنیدیم توسل به اهل بیت علیهم السلام خود راه سلوک است و چگونه است یک نفر اینهمه متوسل شود و بگریاند ولی اهل سلوک نباشد؟! خلاصه آنکه گریه و گریستن مورد سفارش است ولی گریاندن منهای گریه روضه‌خوان، عامل قساوت قلب و راهی برای تمسک به هر حرف و سبکی در خواندن است. یادمان باشد: امام حسین علیه السلام برای رفع جهالت کشته شد. #گریه #دلنوشته 💡زندگی خوب، با خودم آغاز می‌شود آموزه‌هایی برای رشد، تغییر، زندگی بهتر 🌐https://eitaa.com/mohsen_dehghani_ir