ابن ابی الحدید معتزلی، از علمای محقق اهل سنت، در مقدمه شرح نهج البلاغه نیز می نویسد: 🔹فضائل علی(ع) در آن حد از عـظمت و شـهرت اسـت که نویسنده و گوینده در برابر آن، خـود را ضـعیف و زبـون و شرمسار می‌بیند که در صدد تفصیل آن برآید. 🔹چه بگویم درباره مردی که دشمنانش به فضائلش معترف بوده و در عین دشمنی، نتوانستند آن را پنـهان دارنـد و هـمگان دانند که بنی امیه پس از شهادت آن حضرت به شرق و غـرب مـمالک اسلامی دست یافتند و با تمام توان کوشیدند که نور عظمتش را فرو نشانند و در این باره هر حیله و ترفندی به کـار بـردند؛ تـا جایی که ایادی آنها احادیث فراوانی در قدح و ذم آن حضرت جعل کردند و در این راه مـبالغ گزافی از اموال بیت المال مسلمین هزینه کردند و اگر کسی حدیثی در منقبتش بیان می داشت او را مورد ضرب و شتم قرار می دادند و حـتی بـرخی را بـه زندان افکندند و عده ای را تبعید نمودند و جمعی را بدین جرم از دم تیغ گذراندند و کـسی را جـرئت نبود که فرزندش را علی بنامد. 🔹اما هرچه آنها بیشتر در این امر کوشیدند، فضائل آن حضرت بیشتر شایع گـشت کـه گـویی آنها آن نیرو را در نشر فضائل او به کار برده بودند. آری، مشک را هرچه بیشتر بـپوشانی فـضا را بـیشتر عطرآگین می‌کند. 📚شرح ابن ابی الحدید، ج1، ص16-17. 🇮🇷کانال رسمی استاد جواد حیدری👇 https://eitaa.com/joinchat/4071489550C59c970ae1b