💢 مادر شهید: 🔴 صدای من در رابطه با وضعیت حجاب به مقامات بالا نمیرسد!!! می‌آیم با شهدا حرف میزنم😔 ❗️ آنقدر منتشر کنید تا صداش به گوش همه برسد اگر این جوان های شهید نبودند خدا شاهده از فلسطین بدتر بودیم. ولی یه وجب از خاکمونم ندادیم. جوان‌های امروز ما رو درست کنند که آینده ساز فردا هستند. جوان‌های مردم رو نگذارند پایمال بشوند. این چه وضعیه در برخی جاها درست کردند. دعای کمیل و زیارت عاشورایش فراموش نمی شد. همیشه با آدمای خوب گشت خوب هم شد. @Raheshahid133 @velayateakharazaman

👌حرف حساب توسط حسام 🔴 حسام الدین آشنا: رئیس جمهور شخصیت رسمی دوم کشور است و باید به با دقتی در حد شخص دوم سخن بگوید یا سخنانش زنده منتشر نشود. #مجلس #اطرافیان

یک ایرانی ساکن هلند در توئیتی که چندصد هزار بازدید داشت، نوشت: اگر بچه دارید از بودنش لذت ببرید، وگرنه بدانید بچه زندگی را نابود می‌کند. این توئیت، تصویری فشرده از تجربه‌ای فراگیر است: در جهان سرمایه‌دارانه، فرزند و خانواده نه «رحمت»، که اغلب «زحمت» و «هزینه» به نظر می‌رسند. ریشه‌اش در دگرگونی‌ای است که اقتصاد را از روابط اجتماعی بیرون کشید؛ کار از خانه و ده و محله جدا و در کارخانه‌ها و دفاتر متمرکز شد، و زیست‌بوم «مراقبت، تربیت و خویشاوندی» به بازار و دولت واگذار گشت. پیش‌تر، واحد کار و زندگی یکی بود: خانه–کارگاه–مزرعه. در چنین نظمی، «خانواده گسترده» ستون فقرات تولید بود؛ خویشاوندانی که با تقسیم‌کار نسلی و همیاری روزمره، هم کالا می‌ساختند و هم انسان. فرزند نه مصرف‌کننده‌ای هزینه‌زا که سرمایه‌ای عاطفی-تولیدی بود. با گذار از اجتماع گرم به جامعه سرد، پیوندهای یاریگر خویشاوندی فروپاشید و «فردِ تک‌افتاده» مجبور شد همه‌چیز را از بازار بخرد. سرمایه‌داری این پیوند را از دو سو برید: نخست با تبدیل کار خانوادگی به کارمزدی بیرون از خانه، والدین را از کودک جدا و مراقبت را کالایی کمیاب کرد؛ دوم با الگوی زیست آپارتمانی و شهرهای متراکم، خانواده را از شبکه‌های خویشاوندی و همسایگی منفصل ساخت. شهر مدرن وقتی با منطق کارایی، ترافیک و برج اداره می‌شود، «فضای میان‌نسلی مراقبت» را خرد و انسان را در واحدهای کوچک محصور می‌کند؛ در نتیجه، هزینه بچه‌داری مستقیم (مسکن، مهدکودک، آموزش) و غیرمستقیم (زمانِ ازدست‌رفته، فرسودگی روانی) جهش می‌کند. وقتی تولید از خانه جدا شد، نقش اقتصادی کودک و سالمند محو و کفاف زندگی یک نسل تنها با فروش زمان نسل دیگر ممکن گشت. نتیجه برای فرهنگ خانواده روشن است: وقتی زمان والدین «کالا» و شبکه‌های حمایتی خویشاوندی «ناموجود» می‌شود، فرزند به «ریسک مالی» بدل می‌گردد. مدرسه، درمان، تفریح و تردد پولی‌اند، مسکن تنگ و گران است، همسایگی قابل‌اعتماد نایاب. هرچه خصوصی و منفردتر می‌شویم، ظرفیت کنش جمعی و مراقبت اشتراکی را بیشتر از دست می‌دهیم. در این نظم، توصیه‌های اخلاقی-عاطفی درباره فرزندآوری، هرقدر صادقانه، در برابر محاسبه‌ سرد بودجه و زمان رنگ می‌بازد. سرمایه‌داری نه از «نفرت از خانواده»، بلکه بر اثر منطق انباشت و کالایی‌سازی، شبکه‌های خانوادگی را که زمانی هزینه مراقبت را اجتماعی می‌کرد، شخم زده است؛ انتقال کار به بازار، همان‌قدر که GDP را می‌افزاید، معنا و فراغت و فرزند را «گران» می‌کند. برای رهایی از این وضع، باید تولید را در جغرافیای مشترک احیا کرد. اگر خانه، کارگاه و مزرعه در یک پهنه باشند، سه اتفاق می‌افتد: حذف زمان رفت‌وآمد و حضور والدین در کنار فرزند؛ احیای تقسیم‌کار نسلی و نقش پدربزرگ‌ها و خاله‌ها؛ قرار گرفتن کودک در معرض «یادگیری مشارکتی» و حضور در تولید متناسب با سن. این یعنی بازگرداندن تولید به بستر روابط واقعی، نه مصرف صرف. چنین الگویی اگر با حقوق عرفی زمین، دسترسی به منابع مشترک، اعتبار تعاونی و فناوری‌های سبک ترکیب شود، می‌تواند درآمد چندشاخه بسازد و ریسک معیشت را کاهش دهد؛ همان سازوکاری که در «خانه–کارگاه»‌های پیشاصنعتی کار می‌کرد، اما این‌بار با تکنولوژی امروز. چنین چرخشی صرفاً اخلاقی یا فرهنگی نیست و بدون دگرگونی نهادی پیش نمی‌رود. مالکیت خرد اما پایدار زمین، حقوق جمعی بهره‌برداری از انفال، رژیم‌های حمایتی بیمه و آموزش روستایی–کارگاهی، و به رسمیت شناختن «تعاونِ خویشاوندی» در نظام حقوقی، پیش‌شرط‌های آن است. نقد سرمایه‌داری نئولیبرال اگر به نسخه‌ای عملی نینجامد، حسرتی رمانتیک می‌شود. اما تجربه‌های کوچک زراعی–کارگاهی امروز نشان می‌دهد می‌توان با ترکیب ابزار سبک، انرژی پراکنده و دانش بومی، تولید را از اسارت کارخانه‌های عظیم آزاد و دوباره در شعاع خانه نشاند؛ جایی که فرزند «رحمت» است، چون حضورش «بهزیستی عاطفی» و «بهره‌وری خانواده» را هم‌زمان می‌افزاید. در این افق، ازدواج و فرزندآوری نه سلب آسایش فرد، که بازآفرینی آسایش جمع است؛ آسایشی که از هم‌افزایی کار و زندگی و محبت می‌روید، نه از جدایی آنها. کربلای معلی- ۱۸ مرداد ۱۴۰۴ @syjebraily

.بسمه تعالی #شرح_حکمت ۲۰۵ ❣امیرالمومنین علیه‌السلام مى فرماید: ✨كُلُّ وِعَاء يَضِيقُ بِمَا جُعِلَ فِيهِ إِلاَّ وِعَاءَ الْعِلْمِ، فَإِنَّهُ يَتَّسِعُ بِهِ 💠هر ظرفى بر اثر قرار دادن چيزى در آن از وسعتش كاسته مى شود مگر پيمانه علم كه هرقدر از دانش در آن جاى گيرد وسعتش افزون مى گردد! ✍ حقيقت اين است كه در «وعاء» (ظرف) ، گنجايش محدودى وجود دارد كه اگر چيزى در آن قرار دهند تدريجاً محدود و سرانجام پر مى شود به گونه اى كه قابل قرار دادن چيز ديگرى در آن نيست; ولى روح و فكر و قوه عاقله انسان كاملاً با آن متفاوت است; هرقدر علوم تازه در آن قرار دهند گويى گنجايش بيشترى پيدا مى كند هر علمى سرچشمه علم ديگرى مى شود و هر تجربه اى تجربه ديگرى با خود مى آورد وبه يك معنا تا بى نهايت پيش مى رود و اين دليل اهميت فوق العاده آن و اشاره است به اين كه ما از فراگيرى علوم هرگز خسته نشويم كه واقعاً خسته كننده نيست، بلكه نشاط آور و روح پرور است. ✔️این کلام حکیمانه پیام هاى متعددى دارد از جمله این که انسان هرگز نباید از فراگیرى علم و دانش خسته شود یا گمان کند به مرحله نهایى علم و دانش رسیده است. بداند به سمتى حرکت مى کند که هر قدر جلوتر مى رود وسیع تر مى شود. 📘#حکمت_205

با مردم مدارا کن! #نهج_البلاغه ▫️وَارْفُقْ مَا کَانَ الرِّفْقُ أَرْفَقَ، وَاعْتَزِمْ بِالشِّدَّةِ حِينَ لاَ تُغْنِي عَنْکَ إِلاَّ الشِّدَّةُ 🟠در آنجا كه مدارا كردن بهتر است مدارا كن، و در جايى كه جز با درشتى كار انجام نگيرد، درشتى كن ✍به اين ترتيب اصل و اساس در مناسبات ميان حاکميّت و مردم، بلکه در تمام مديريت ها رفق و مداراست; ولى اگر کسانى از مدارا کردن مدير خواستند سوء استفاده کنند، جز برخورد شديد چيز ديگرى کارساز نيست. 📘#نامه_46

تخت‌روانچی: در صورت لغو تحریم‌ها، محدودیت‌های هسته‌ای را می‌پذیریم! 🔹معاون سیاسی وزیر خارجه: ایران در ازای لغو تحریم‌های آمریکا علیه ایران، محدودیت‌هایی بر توسعه هسته‌ای را برای مدت معینی می‌پذیرد. 🔹تهران از طریق یک کشور واسطه به ارتباط با ایالات متحده ادامه می‌دهد. 🔹ما کاملاً حق داریم که درخواست غرامت کنیم. 🔹برای ادامه مذاکرات، واشنگتن باید تضمین کند که در صورت از سرگیری مذاکرات، دوباره به ایران حمله نخواهد کرد. @jahaannews jahannews.com

سخنگوی وزارت خارجه: به زودی ما به عضویت کنوانسیون FATF در خواهیم آمد @Afsaran_ir

سخنگوی وزارت خارجه: ایران از ۱۵ تیر رسما به عضویت کنوانسیون پالرمو درآمده است @Afsaran_ir

❇️ مشفقانه ای دیگر با رئیس‌جمهور محترم 👈مصاحبه دکتر پزشکیان درباره مذاکرات: حرف نمی‌زنی؟ خب می‌خواهی چکار کنی؟ می‌خواهی بجنگی؟! خب آمد و زد؛ الان برویم درست کنیم دوباره می‌آید می‌زند ▪️▪️▪️ ✅ جناب آقای رئیس‌جمهور؛ در صداقت شما در دلسوزی به نظام و جمهوری اسلامی سوءظنی نیست. اما هر کلمه از حرف شما در مصاحبه ها با تیزبینی دشمنان داخلی و خارجی، خصوصا سران جنایتکار رژیم صهیونیستی و آمریکایی مورد تحلیل و تفسیر به رأی و در راستای اهداف نامقدس شان قرار می گیرد و بدین جهت دشمن را در تضعیف جلوه دادن نظام جمهوری اسلامی و طمع حمله و تجاوز نظامی به کشور ترغیب می کند. انتظار است مواظب استخدام کلمات، جملات و نظرات تبیینی در حوزه‌های داخلی و بین‌المللی باشید تا مورد سوءاستفاده دشمنان ملت ایران قرار نگیرد. ✍محمدعلی برزگر #بسیج_اساتید #قم #حب_الحسین_یجمعنا #ملت_ایثار #یادداشت_تحلیلی #مردادماه۱۴۰۴ سازمان بسیج اساتید دانشگاههای استان قم https://eitaa.com/qom_basatid @basijasatidk

🔴پیاده‌روی اربعین و هویت استکبارستیزی تشیع ✍مهدی جبرائیلی تبریزی پیاده‌روی اربعین راهبردی دینیِ عینی، کارآمد و نمایش و شمایلی هوشمندانه و سازوکارمند از حقیقت اسلام و اسلام حقیقی است در مقابل اسلام قلّابی و ترسناکی که استکبار جهانی قرائتی از آن را در صورتی کریه و متوحشانه مانند داعش ساخته و بازنمایی می‌کند. این راهبرد را باید در مواجهه با اسلام‌ستیزی غرب تحلیل کرد. مقابله و منازعه غرب با اسلام، سابقه ده‌ها و صدها سال دارد، اما از حدود سی سال پیش ‌هانتینگتون با نظریه «برخورد تمدن‌‌ها» خطر تمدن اسلامی برای جوامع لیبرال غربی را به طور جدی مطرح کرد. از آن زمان، همه غرب و کفر به مصاف همه اسلام آمد تا به خیال خود نهال نوشکوفای پویش تمدن نوین اسلامی را ریشه‌کن کند. حمله به عراق و افغانستان و... و تحریم کشورهای مسلمان دو مورد از راهبردهای غرب (با سردمداری آمریکا) است. اما اسلامی سیاسی (عینیت یافته در نظام اسلامی) بر مبنای قواعد فقاهتی حکمرانی، توانست با خلق نظام اجتماعی در درون خود تمام معادلات تهدیدآمیز را به فرصتی برای جهانی شدن خود تبدیل کند. هیچ دستاوردی به اندازه خنثی شدن ایده جهانی‌سازی لیبرالیسم توسط اسلام سیاسی، آمریکا و غرب را عصبانی نکرده است. اسلام سیاسی صدای فطرت در زنجیر کشیده شده انسان غرب را فریاد زد؛ عدالت، طهارت، کرامت و.... نگاه مناسکی و مراسمی صرف به اربعین، غیرواقعی، ابتر و قشری است و هیچ سنخیتی با هندسه فکری و اعتقادی امام حسین علیه‌السلام ندارد؛ چرا که به سکولاریسم خواهد انجامید. البته که اعتلای معنوی و رشد معرفتی هر فرد هم غیرقابل انکار است و از این رهگذر باید به رشد و تعمیق بینشی، منشی و کنشی در عرصه فراخویشی برسد. امام خط سیر حرکت و سلوک امت شیعه را چنین ترسیم کرده است: «مِثْلِی لَا یُبَایِعُ مِثْلَهُ»؛ کسی مثل من با مثل یزید بیعت نمی‌کند. با این نگاه پیاده‌روی اربعین انتخاب جبهه و اردوگاه در مصاف حق و باطل است. راه سومی وجود ندارد. هرگونه انحراف و التقاط به خروج از دائره ولایت حق منجر می‌شود. دالّ کانونی اربعین اجتماع حول محور امامت برای مبارزه با طاغوت است. استکبارستیزی مؤلفه بنیادین فرهنگ سیاسی تشیع است. از این حیث می‌توان گفت؛ از مؤلفه‌ها و متغیرهای اصلی قدرت‌نمایی شیعه در عصر قدرت‌نمایی‌ها و در عرصه بین‌المللی؛ راهپیمایی اربعین است. پس می‌توان آن را چشمگیرترین و بی‌بدیل‌ترین رزمایش امنیتی در عصر معاصر دانست. راهپیمایی عظیم اربعین به مثابه یک انگاره سیاسی، از مؤلفه‌‌های قدرت و هویت تشیع اسـت که نباید آن را صرفا یک حرکت جغرافیایی و ژئوپلیتیک دانست بلکه یک سیر استعلائی و پیش‌رونده و پیش‌برنده تاریخی است و از این حیث می‌توان آن را عامل هویت‌ساز شیعه قلمداد کرد. هویت بازتولید شده و بازیابی شده فرامرزی. این قرائتی از «کل یوم عاشوراء و کل ارض کربلاء» است. یعنی شیعه در بطن هویت خویش؛ دارای هویت استکبارستیزی است و‌گرنه در قرائت خویش از تشیع، دچار انحراف خواهد شد. این هویت، خود حرکت انقلابی و سیاسی را خلق می‌کند که به معنی زنده بودن و استمرار خون عاشورائی در رگ‌های تاریخ در همه زمان‌ها و زمین‌ها است. اگر غیر از این بود، شیعه در فراز و نشیب‌های دوران با کدامین استوانه، تاکنون استوار می‌ماند؟ به یقین دست تکوین در کار است تا این حجت الهی را در قالب سنت خود نمایان سازد؛ سنت غلبه حق بر باطل. راهپیمایی اربعین، در لایه و سطح تمدنی خود، شعارها و شعائر جهانی خود را هم نمایش می‌دهد. عدالتخواهی، ظلم‌ستیزی و حمایت از مستضعفان از آن جمله هستند. دلیل رویکرد تمدنی به پیاده‌روی اربعین هم همین است. تقلیل آن به مناسک صرف و گستره عمل جزئی، آن را از هرم و هدف اصلی و متعالی دور می‌کند. نقطه اتصال عاشورا و ظهور از این‌جا آغاز می‌شود. پیوندی الهی و هدفمند. اگر امام حسین علیه‌السلام علیه ظلم قیام کرد و در زمان ظهور حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه به ثمر خواهد نشست، در فاصله بین عاشورا و ظهور، هر کس حسینی است باید لوای مبارزه با ظلم را در دست بگیرد و الا نه حسینی است و نه مهدوی. شاید دلیل اینکه زیارت اربعین یکی از نشانه‌های مؤمن بیان شده، این باشد که زیارت اربعین مرزبندی بین توحید و طاغوت بوده و این حرکت نماد استکبارستیزی و طغیان علیه طاغوتیان است. هر کس حسینی است، توحیدی و هر کس در جبهه ظالمان قرار گرفته، طاغوتی است. اربعین بستر بازتولید شعارهای جهانی سیدالشهداء است که انسان امروز خسته از تمدن اومانیستی و خودخواهانه غرب در به در به دنبال آن است‌، اما هیچ واژه‌ای را برای بیان گمشده خود در قاموس غربی پیدا نمی‌کند. پیاده‌روی اربعین یک رسانه عینی و مستند و فراگیر است در برابر تبلیغات سوء رسانه‌ای استکبار که ماهیت و هویت حقیقی و زلال اسلام شیعی را در پرده‌ای به گستردگی جهان‌نمایش می‌دهد. ⭕️متن کامل در زیر: https://kayhan.ir/001Ea6